𝔊𝔯𝔦𝔤𝔬𝔯𝔦𝔰 𝔇𝔦𝔪𝔞𝔨𝔬𝔭𝔬𝔲𝔩𝔬𝔰 & 𝔗𝔬 𝔒𝔤𝔦𝔬 𝔑𝔢𝔤𝔯𝔬

Όταν έμαθα πως εκδόθηκε ένα βιβλίο με τίτλο «Όγιο Νέγκρο», εξεπλάγην. Δε μπορούσα να πιστέψω πως υπήρχε άνθρωπος που γνώριζε εκείνο το Σπήλαιο τόσο καλά, ώστε να γράψει για αυτό. Αρχικά, σκέφτηκα πως επρόκειτο για σύμπτωση, αλλά απέρριψα σχεδόν αμέσως αυτή τη σκέψη. Η ονομασία του Σπηλαίου είναι πολύ αρχαία κι αρκετά ιδιαίτερη για να είναι απλώς αποτέλεσμα μιας σύμπτωσης.

Όταν ξεκίνησα να το διαβάζω, αναμνήσεις χιλιετιών έπεσαν πάνω μου με ορμή και με παρέσυραν σε ένα μακρινό παρελθόν. Όλα όσα πίστευα πως είχα ξεχάσει, ήταν ακόμα εκεί. Μέσα μου. Όταν πια τελείωσα το βιβλίο, έκλεισα τα μάτια μου, μέσα στο μισοσκόταδο του Καραβανιού, έχοντας για μοναδική συντροφιά τη φλόγα ενός κεριού. Κι έμεινα εκεί, να σκέφτομαι εκείνα τα αρχαία χρόνια. Ήταν τόσο έντονα όσο ποτέ άλλοτε. Τελικά, κουβαλάμε περισσότερα από όσα νομίζουμε μέσα μας.

Όχι, δε θα τολμούσα ποτέ να σας μιλήσω για εκείνο το Σπήλαιο. Πως θα μπορούσα; Υπάρχουν κάποιες γνώσεις, λέξεις και αναφορές που εμείς, τα αιωνόβια πλάσματα, οφείλουμε να κρατάμε καλά φυλακισμένα πίσω από τα χείλη μας. Θα αναφέρω μονάχα πως το επισκέφτηκα μόνο μια φορά, πριν από μερικές χιλιετίες, αλλά δεν τόλμησα να το πλησιάσω. Στάθηκα εκεί, στον βράχο, να το κοιτάζω αφ’ υψηλού, με ένα κενό στην καρδιά μου κι ένα βάρος στη ψυχή. Να οσφραίνομαι τη μυρωδιά του Θανάτου, η οποία περιέργως έχει εγκλωβιστεί και πλανιέται αιωνίως σε αυτό τον τόπο, προκαλώντας αναθυμιάσεις στα βάθη της ψυχής των ανίδεων περαστικών. Είχα ακούσει για εκείνο το μέρος. Ήξερα τι αντίκριζα.

Εν τέλει, δε μπόρεσα να αντισταθώ κι αποφάσισα, μετά από αμέτρητα χρόνια, να ξαναπάω. Δεν ήξερα αν θα έβρισκα το θάρρος να επισκεφθώ ξανά εκείνο το μέρος, αλλά αισθανόμουν την ανάγκη να φτάσω όσο πιο κοντά γινόταν σε αυτό.

❧

Λίγο καιρό αργότερα, απολάμβανα τον ζεστό άνεμο του Καλοκαιριού που μετέφερε χρώματα κι αρώματα ώριμων καρπών και φρούτων, ενώ μια γλυκιά μελωδία από αυτοσχέδια μουσικά όργανα της Εποχής των Αζτέκων ταξίδευε μαζί του. Εισέπνευσα βαθιά, με ευχαρίστηση, κοιτάζοντας γύρω μου. Βρισκόμουν πλέον στο Mexico, σε μια παλιά κωμόπολη, για μια τοπική εκδήλωση προς τιμή του πολιτισμού των Αζτέκων, που συνήθιζε να λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια. Δεκάδες πάγκοι, με κάθε λογής αγαθά, είχαν τοποθετηθεί ο ένας δίπλα στον άλλον, κουβαλώντας υφάσματα δίπλα σε ξηρούς καρπούς, ποικιλίες κρασιών δίπλα σε ατσάλινα και πέτρινα μαχαίρια και τσεκούρια, τοπικά φρούτα και λαχανικά δίπλα σε χειροποίητα αγαλματίδια διαφόρων φυλών των Αζτέκων.

Καθώς είχα ενημερωθεί για αυτή την εκδήλωση από καιρό – που τη χρησιμοποίησα ως αφορμή για να βρεθώ όσο πιο κοντά μπορούσα στο Σπήλαιο -, είχα φτάσει μόλις λίγες μέρες πριν και, όπως όλοι οι υπόλοιποι έμποροι, είχα βαλθεί να πουλάω την πραμάτεια μου: παλιά βιβλία, μελάνι και χαρτί, φρούτα του τελευταίου Αρχαίου Δάσους που είχα επισκεφθεί και κάστανα… όταν αισθάνθηκα μια ιδιαίτερη παρουσία να αλωνίζει εκεί τριγύρω.

Σήκωσα το βλέμμα μου και κοίταξα διακριτικά. Αμέσως τον αναγνώρισα. Είχε μια γλυκιά μελαγχολία στα μάτια του. Είναι αυτό το είδος μελαγχολίας που κουβαλούν οι άνθρωποι που σκέφτονται βαθιά. Τριγύριζε ανάμεσα στους πάγκους, κουβαλώντας ένα σακίδιο στην πλάτη, και παρατηρούσε. Με τα ακροδάχτυλά του άγγιζε, με σεβασμό, τις γύρω πραμάτειες λες κι ήθελε απλώς να πάρει λίγο από την αύρα των χρωμάτων και των αρωμάτων ολόγυρά του. Στο άλλο του χέρι, κουβαλούσε ένα μεγάλο σημειωματάριο κι ένα βιβλίο. Χαμογέλασα και περίμενα.

Όταν έφτασε επιτέλους στον πάγκο μου, σήκωσε τα μάτια και κοίταξε πρώτα πίσω από εμένα, το Βρυώδες Καραβάνι. Είδε τα φυλλώματα και τα ξεφτισμένα βρύα που κρέμονταν από τη στέγη του, παρατήρησε τα αυτοσχέδια, ξύλινα παραθυρόφυλλα, το σκοτεινό εσωτερικό του και το μεγάλο φανάρι που κρεμόταν μπροστά, δίπλα από την εξωτερική θέση του οδηγού. Τέλος, γύρισε και κοίταξε εμένα. Είδε το χαμόγελο στα μάτια μου και με χαιρέτησε ευγενικά. Του έκανα νόημα να περάσει πίσω από τον πάγκο και τον προσκάλεσα μέσα στο Καραβάνι. Δέχτηκε με χαρά.

❧

Είχαμε ήδη μπει μέσα στο Βρυώδες Καραβάνι και, αφού του πρόσφερα φρεσκοψημένο καφέ και μύρτιλλα, τον άφησα να περιεργαστεί τα αμέτρητα ράφια από μυριάδες βιβλία και παπύρους. Οι κινήσεις αυτού του ανθρώπου ξεχείλιζαν διακριτικότητα κι ευγένεια. Κυρίως όμως σεβασμό προς τα βιβλία. Χαμογέλασα διακριτικά. Πάντα εκτιμούσα όλους εκείνους που φέρουν την αύρα και τη συμπεριφορά των παλαιών ανθρώπων. Σπανίζουν πλέον.

«Είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά όταν συναντώ συγγραφείς σαν του λόγου σου. Το τελευταίο σου βιβλίο με έκανε να ανατριχιάσω. Φυσικά, μπορώ να φανταστώ τον λόγο που βρίσκεσαι εδώ ως ταξιδιώτης. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στο Σπήλαιο του «Όγιο Νέγκρο» και, αν με ρωτάς, δεν πίστευα ποτέ πως θα τολμούσε κανείς να γράψει για αυτό. Πως θα σύστηνες, λοιπόν, το βιβλίο σου, σε κάποιον που δεν έχει ακούσει τίποτα για αυτό;»

Γύρισε και με κοίταξε.

«Θα έλεγα πως είναι ένα σφηνάκι υπερφυσικού τρόμου με πρωτότυπη θεματολογία και κλειστοφοβική διάθεση. Θα πρόσθετα, επίσης, πως τα γεγονότα εξελίσσονται σε δυο χρόνους (στα προϊστορικά χρόνια και στο σήμερα), και πως πρόκειται για μια ιστορία επιβίωσης.»

«Όταν διάβασα το βιβλίο σου σκέφτηκα: «Να, ένας άνθρωπος που ξέρει να γράφει, που δε φοβάται να παίξει με τις λέξεις. Ένας συγγραφέας που μπορεί να εμπλουτίζει, ακόμα και τους πιο απαιτητικούς αναγνώστες, με έντονα συναισθήματα, σκέψεις και αισθήσεις. Δύσκολα διαβάζει πλέον κανείς για χαρακτήρες με τόσο πλούσια ψυχοσύνθεση. Αλήθεια, πόσο κοντά αισθάνεσαι με τους βασικούς σου χαρακτήρες, όπως η Νάγια και ο Ραμόν; Θεωρείς πως υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ σας ως προσωπικότητες;»

Κάθισε ξανά, σκεπτόμενος την ερώτησή μου, και πίνοντας μια γουλιά καφέ.

«Θα είμαι ειλικρινής. Ο βασικός χαρακτήρας του βιβλίου είναι η Νάγια. Ολόκληρη η κοσμοπλασία της ιστορίας έχει χτιστεί γύρω από το πρόσωπό της. Είναι ένα χαρισματικό άτομο, που όμως δεν έχει ωριμάσει ακόμη. Θεωρώ πως η ταύτιση είναι πιο εύκολη μαζί της. Ο Ραμόν είναι το όχημα μέσω του οποίου ο αναγνώστης λαμβάνει πληροφορίες χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Άρα, νομίζω γίνεται εύκολα αντιληπτό πως με τη Νάγια συνδέθηκα βαθύτερα, σε συναισθηματικό επίπεδο, σε σημείο μάλιστα που ενσταλάχτηκε μέσα μου η επιθυμία να εξερευνήσω κάποια στιγμή περαιτέρω τον μύθο της.»

«Όμως, χτίζοντας τους χαρακτήρες σου, όπως και ολόκληρο το περιβάλλον του «Όγιο Νέγκρο», μπήκες καθόλου σε διαδικασία ταύτισης με την οδύνη στην οποία έθεσες τους χαρακτήρες σου; Πιστεύεις πως εσύ θα μπορούσες να επιβιώσεις κάτω από τέτοιου είδους τρομαχτικές συνθήκες;»

«Γράφοντας, ζω ό,τι ζουν και οι ήρωες που πλάθω. Νοερά βρίσκομαι εκεί, βιώνω τα πάθη τους, μετρώ τις στιγμές τους. Η ταύτιση είναι απόλυτη, με απορροφά η ιστορία. Τώρα, αν εγώ βρισκόμουν στη θέση των πρωταγωνιστών πολύ φοβάμαι πως δύσκολα θα κατόρθωνα να επιβιώσω! Μάλλον θα είχα μαρμαρώσει από τον φόβο και τον πανικό στο πρώτο σημάδι δυσκολίας. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρει κανείς με ποιον τρόπο το ένστικτο της επιβίωσης μπορεί να ξυπνήσει μέσα του, οπότε διατηρώ μια ελπίδα πως δεν ήταν όλα χαμένα για μένα!»

«Θα συμφωνήσω μαζί σου. Το ένστικτο της επιβίωσης, όπως και ο φόβος, είναι η πιο δυνατή και βαθιά καταχωνιασμένη ορμή κάθε πλάσματος αυτού του κόσμου. Όταν η ζωή σε φέρει σε ένα τέλμα κι αυτή η ορμή χρειαστεί να βγει στην επιφάνεια, ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο για τους εαυτούς μας, τις αντοχές και τα όριά μας, απλώς παύει να ισχύει. Αλήθεια, ως συγγραφέας, κυρίως της Φανταστικής Λογοτεχνίας, τι σε ώθησε να γράψεις μια τόσο ιδιαίτερη κι αρκετά πρωτότυπη ιστορία Τρόμου;»

«Μου αρέσει ο Τρόμος και καιρό τώρα ήθελα να δοκιμάσω να γράψω μια ιστορία σε αυτό το είδος, που να είναι σε υψηλό επίπεδο – πάντα σύμφωνα με τις δυνατότητές μου. Γράφοντας Τρόμο προσεγγίζεις αλλιώς την ιστορία, από μια διαφορετική σκοπιά. Δίνεις περισσότερο έμφαση στις αισθήσεις και στα ένστικτα, επιχειρείς να μπεις στο μυαλό του αναγνώστη, ενώ με το είδος της Φαντασίας ο βασικός πυρήνας της διήγησης είναι ο κόσμος και οι χαρακτήρες, που πρέπει να είναι ξεχωριστοί αλλά και οικείοι συνάμα. Πάντα προσπαθώ οι ιστορίες που γράφω να έχουν κάτι το ξεχωριστό, διότι η έλλειψη πρωτοτυπίας στην εξιστόρηση είναι λογικό να ξενίσει κάποιους. Θεωρώ πως οι περισσότεροι αναγνώστες έχουν μπουχτίσει με τα ίδια και τα ίδια. Πόσες φορές να διαβάσει κανείς μια ιστορία για ένα στοιχειωμένο σπίτι; Επίσης, το ομολογώ, δεν είναι αρκετά συναρπαστικό να εξερευνεί κανείς κοινότυπα θέματα. Λείπει η σπιρτάδα και το πάθος, αυτό το καύσιμο που εξάπτει τη φαντασία και ωθεί κι εμάς τους δημιουργούς προς τον ενθουσιασμό όταν ξεδιπλώνεται η ιστορία που υφαίνουμε στη σκέψη μας.»

«Πολύ σωστά! Προσωπικά, θα χαρακτήριζα το βιβλίο σου εξαιρετικό. Άγριο και σκληρό. Μια πρωτότυπη ιστορία, άκρως ισορροπημένη τόσο σε περιγραφές όσο σε χαρακτηρολογία. Ποιος άλλος θα τολμούσε να μιλήσει για αυτό, αν όχι εσύ! Χρειάζεται δύναμη και θάρρος για να τολμήσει κανείς να αναφερθεί σε αυτό το Σπήλαιο. Εν τέλει, τι αποκόμισες μετά την ολοκλήρωση της ιστορίας σου;»

«Γράφοντας ανακαλύπτουμε κι εμείς οι ίδιοι πράγματα που οι χαρακτήρες μας μαθαίνουν, βιώνοντας δύσκολες καταστάσεις και λαμβάνοντες εμπειρίες. Μετά τη συγγραφή του «Όγιο Νέγκρο» αποκόμισα πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την πείνα. Πείνα σημαίνει παρατεταμένο μαρτύριο και αγωνία αβάσταχτη. Συγκρινόμενη μαζί της ακόμα και ο θάνατος φαντάζει ως λύτρωση.»

«Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι για εσένα να προσαρμόζεις την καθημερινότητά σου γύρω από τη συγγραφή ενός βιβλίου και τι συναισθήματα σου δημιουργεί η συγγραφική διαδικασία;»

«Ως άθλο θα χαρακτήριζα τη συγγραφή ενός βιβλίου όταν αυτή πρέπει να συμβεί σε μια καθημερινότητα γεμάτη επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις. Κι αυτό γιατί όταν γράφεις πρέπει απαραιτήτως να έχεις διαύγεια σκέψης και να βρίσκεσαι στην κατάλληλη ψυχολογική διάθεση. Και οι περισπασμοί είναι αμέτρητοι. Όμως, ισχύει αυτό που λένε: αν κάτι το θέλεις πολύ, βρίσκεις χρόνο. Θυσιάζεις χόμπι, ελεύθερο χρόνο, και εν τέλει κάνεις αυτό που σε εκφράζει. Η συγγραφική διαδικασία μου προκαλεί αμέτρητα συναισθήματα, καθώς ουσιαστικά ζω τις ζωές των ηρώων. Συνειδητά μεταφέρομαι σε άλλους κόσμους, σε άλλες εποχές. Εξερευνώ μυριάδες πιθανότητες και ταυτόχρονα ανακαλύπτω βαθύτερα κομμάτια της ψυχής μου.»

Χαμογέλασα με ικανοποίηση. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που σκεφτόταν κι εκφραζόταν αυτός ο άνθρωπος.

«Αλήθεια, τι απαντάς σε όσους λένε: «Ακόμη ένας συγγραφέας; Μα τι διαφορετικό μπορεί πλέον να δώσει;»

«Δεν απαντώ, σέβομαι κι αυτή την άποψη, ακόμα κι ας μη συμφωνώ διόλου. Ένας ακόμα συγγραφέας σημαίνει μια ακόμα οπτική ως πως το πώς βλέπουμε τον κόσμο. Είναι μια ακόμα γέννηση. Ένα ακόμα νήμα στο αέναο υφαντό της ζωής. Δεν μπορεί αυτό να είναι κάτι κακό. Η ίδια αλυσίδα της ζωής, βλέπουμε, απαρτίζεται από αμέτρητα είδη, λαμβάνει μυριάδες τρόπους έκφρασης. Γιατί όχι και το πνεύμα;»

«Για εμένα, έχει πολύ μεγάλη σημασία η επιρροή που ασκούν τα βιβλία στους ίδιους τους συγγραφείς, όταν επιστρέφουν στον ρόλο του απλού αναγνώστη. Όταν ήσουν παιδί, υπήρχε κάποιο βιβλίο που είχες αγαπήσει πολύ και γιατί; Πόσο βαθιά θεωρείς πως σε επηρέασε στη μετέπειτα σχέση σου με τη Λογοτεχνία;»

««Η Ιστορία Χωρίς Τέλος» του Μίχαελ Έντε ήταν το βιβλίο που αγάπησα πιο πολύ σαν παιδί. Ήταν η μεγαλύτερη ιστορία που είχα διαβάσει στην ηλικία των δέκα ετών, αν θυμάμαι καλά, και με είχε συνεπάρει. Ταυτόχρονα ήταν το βιβλίο που με μύησε στο είδος της λογοτεχνίας του φανταστικού, οπότε, όπως αντιλαμβάνεσαι, έπαιξε μείζονα ρόλο στην ενασχόλησή μου με τη συγγραφή αλλά και στην αγάπη που τρέφω για τα βιβλία φαντασίας.»

«Άραγε, δουλεύεις κάποια καινούργια ιστορία, αυτόν τον καιρό; Αν ναι, θα ήθελες να μου δώσεις μια γεύση αυτής;»

«Δουλεύω το τρίτο μέρος της «Εποχής των Θρύλων, τη Χαμένη Γνώση». Πρόκειται για την ολοκλήρωση ενός έργου που δουλεύω τα τελευταία εννιά χρόνια. Η τριλογία είναι ένα έργο ζωής για μένα και προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις ώστε να είναι, συνολικά, μια εμπειρία που θα τιμά τον χρόνο του αναγνώστη.»

Σηκώθηκα και πήρα το βιβλίο του «Όγιο Νέγκρο» στα χέρια μου. Το κοίταξε και μου χαμογέλασε ευγενικά.

«Θέλω να ξέρεις πως είναι τιμή μου να έχω ένα βιβλίο σαν αυτό μέσα στο Βρυώδες Καραβάνι. Είναι από τα βιβλία εκείνα που, κοιτάζοντάς το, αισθάνομαι πως πραγματικά διακοσμεί το εσωτερικό του. Πριν φύγεις, όμως, θα ήθελα να σου κάνω μια τελευταία και σημαντική ερώτηση.»

Με ευχαρίστησε κι έπειτα ήπιε μια τελευταία γουλιά από τον καφέ. Σηκώθηκε, περιμένοντας να ακούσει την τελευταία μου ερώτηση.

«Όπως θα έχεις ήδη αντιληφθεί, μιας και βρίσκεσαι μέσα σε αυτό, το Βρυώδες Καραβάνι κουβαλάει τα βιβλία όλου του κόσμου. Ακόμα κι εκείνα που γράφτηκαν και που πολλοί πίστεψαν πως έχουν πλέον χαθεί ή αποτελούν μέρος ενός μύθου. Η ερώτηση, λοιπόν, είναι η εξής: Έχεις βρει το βιβλίο που έχει καταφέρει να «μιλήσει» βαθιά στη ψυχή σου; Αν όχι, θέλεις να σου το δώσω εγώ ή προτιμάς να συνεχίσεις να το ψάχνεις με το ρίσκο να μην το βρεις ποτέ;»

Σάστισε, προς στιγμήν, αλλά το σκέφτηκε γρήγορα κι αμέσως με κοίταξε κατάματα.

«Αυτή είναι ίσως η πιο όμορφη ερώτηση που μου έχουν κάνει ποτέ! Η αλήθεια είναι πως το έχω βρει – βασικά δεν είναι ένα, είναι όλα τα βιβλία του J.R.R. Tolkien. Όταν διάβαζα για πρώτη φορά τα έργα του δεν βρισκόμουν εδώ, ζούσα και ανέπνεα στη Μέση Γη. Οι τοίχοι του δωματίου μου είχαν καταρρεύσει κι εγώ είχα γίνει ένα με τον κόσμο των αγαπημένων μου βιβλίων.»

Χαμογέλασα με ικανοποίηση.

«Όμως, δεν θα χάσω την ευκαιρία και θα απαντήσω στην ερώτησή σου. Θα προτιμούσα να μη μου το έδινες και να συνέχιζα να το ψάχνω, ρισκάροντας να μη το βρω ποτέ. Τους θησαυρούς αξίζει να τους αναζητάμε και όχι να τους δίνει κανείς στο πιάτο. Η χαρά της ανακάλυψης, η έξαψη της εξερεύνησης, το κεντρί της περιέργειας, η σαγήνη του αγνώστου, το ταξίδι αυτό καθ’ αυτό, η ατέρμονη κίνηση, η εγρήγορση του πνεύματος αλλά και το ρίσκο αποτελούν την πεμπτουσία της ζωής, πρεσβεύουν τη δυναμική της νιότης. Η παιδική μας ηλικία είναι τόσο πολύτιμη γιατί μαζί της συμπλέει η αυθεντικότητα των πρωτόγνωρων εμπειριών και ο ενθουσιασμός καθώς αποκαλύπτεται σιγά-σιγά ο κόσμος. Δεν θα ήθελε κανείς, φαντάζομαι, αυτή η επαφή να γίνει με τον εύκολο, βολικό τρόπο. Το ίδιο είναι και με τα βιβλία, που ουσιαστικά αποτελούν έναν άλλο κόσμο, αυτόν των ιδεών. Δεν θα είχε αξία να σου δώσει κάποιος άλλος το αγαπημένο σου βιβλίο, παρά να το ανακαλύψεις μόνος σου, και να το αγαπήσεις γι’ αυτό που εσύ ο ίδιος αντιλήφθηκες πως είναι.»

❧

Τον ευχαρίστησα θερμά για την όμορφη συζήτηση και τον χρόνο που διέθεσε για εμένα. Τον ξεπροβόδισα και τον παρατήρησα να απομακρύνεται καθώς περπατούσε ανάμεσα στους πάγκους, να χάνεται μέσα στο χαρούμενο πλήθος του Mexico, με το βλέμμα του έτοιμο να ανακαλύψει καινούργιες εικόνες κι εμπειρίες. Πριν χαθεί εντελώς από το οπτικό μου πεδίο, γύρισε και με κοίταξε, σηκώνοντας το χέρι του ως ένδειξη χαιρετισμού. Ανταποκρίθηκα.

Είναι μάλλον περιττό να πω πόσο ικανοποιήθηκα με την τελευταία απάντησή του. Ένιωσα πληρότητα. Ήθελα να τον ρωτήσω ακόμα πολλά, κυρίως την Τριλογία της «Εποχής των Θρύλων», αλλά ήταν μάλλον καλύτερα που δεν το έκανα. Δεν έχει φτάσει ακόμα εκείνη η ώρα. Άλλωστε, ξέρω πως θα τον ξαναδώ. Και τότε, ίσως να είναι η κατάλληλη περίοδος για να συζητήσω μαζί του σχετικά με το μεγαλύτερο, μέχρι στιγμής, έργο της ζωής του. Όταν πια εκείνο θα έχει ολοκληρωθεί.

❧

Ξάφνου, αισθάνθηκα να με σκεπάζει μια σκιά. Απροσδιόριστες, γκρίζες σκέψεις αναδύθηκαν από το μυαλό μου, ενώ ένιωσα να με τυλίγει η κρύα αίσθηση του φόβου, που είχα να αισθανθώ εδώ και χιλιετίες. Στη αιωνόβια ζωή μου, μέχρι τώρα, έχω δει κι αντιμετωπίσει κάθε λογής πλάσματα που οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει πια κι έχουν πάψει να φοβούνται προ πολλού. Αλλά εκείνα βρίσκονται ακόμα εδώ, ανάμεσά τους. Παραμονεύουν στα σκοτεινά. Δεν ήταν όμως εκείνα που με φόβιζαν. Ποτέ δεν ήταν.

Κοίταξα μακριά, πέρα από τους πάγκους και το πλήθος, πέρα από την πολύχρωμη εκδήλωση προς τιμήν των Αζτέκων, μακριά από τη μουσική και τα χαρούμενα γέλια των ανθρώπων. Το χαμόγελό μου έσβησε. Το Όγιο Νέγκρο ήταν κάπου εκεί. Κρυμμένο, βυθισμένο. Και κάτι καραδοκούσε μέσα σε αυτό. Ακατανόμαστο, πιο αρχαίο από εμένα. Πιο δυνατό. Αυτό φοβόμουν! Γιατί βρίσκεται ακόμα εκεί, σε μαύρα, κρύα βάθη. Εκεί όπου δεν υπάρχουν χρώματα ούτε μουσική, εκεί όπου κάθε χαμόγελο σβήνει. Εκεί όπου ο Χρόνος σταματάει. Το αισθάνομαι να περιμένει… εμένα, εσένα, το τέλος της Ανθρωπότητας.

✦⋆ ―✧― ⋆✦

Greg_Dimakopoulos

Γρηγόρης Δημακόπουλος