Τι γυρεύαν από μένα;

Πέρασα απ’ έξω και την κοίταξα

(την αυλή που τόσο μίσησα).

.

Δυο γέρικα κουφάρια να σέρνονται είδα,

πεθαμένα εδώ και πέντε χρόνια.

.

Μια γριά καμπούρα κι

ένας γέρος με οργωμένο πρόσωπο,

.

με κοιτούν σαβανωμένα

με τα νερουλίσια μάτια τους.

.

Κι εγώ τρέμω στοιχειωμένος,

από την ανυπόφορη κατανόηση των πεθαμένων.

✧

Δεν είναι για μένα αυτό το μέρος,

(οι χτικιάρες λάμπες κι οι πικρές αυλές)

γιατί η καρδιά μου δε βαστά νεκρών ωδές.

.

Τρέμω στο αχνό το φως,

που τους δρόμους και την ανάσα μου στοιχειώνει.

Γιατί σ’ ένα τέτοιο φως, ανίερο,

μου μίλησαν (αυτοί) πετώντας στον αέρα.

✧

Τρέχαν από πίσω μου σαν σύννεφα κυνηγημένα

και μουρμουρίζανε λέγοντας πως ήρθανε για μένα.

.

Και το βήμα έκανα γοργό κι έκλεισα τ’ αυτιά μου.

(Απ’ τα στοιχειά) προστάτευα τα φτωχά τα λογικά μου.

.

Τρέχανε σαν το διάβολο κι ας ήταν βρικολάκοι.

(Μύρισα την ανάσα τους που έσταζε πικρό φαρμάκι.)

.

Μα ‘γω μια προσευχή ξεστόμισα, άγνωστη για μένα,

να με φυλά (άραγε ποιος;) από όντα ξεσκιωμένα.

.

Μα αυτός δε μ’ άκουσε (κι έκανα;) το σταυρό μου.

Και τότε ήρθε η στιγμή που έχασα το μυαλό μου.

.

Τους βλέπω, ξάφνου, από πίσω μου να γυρνούν εμπρός μου,

το χρώμα μου έφυγε, κι αυτός, ο εαυτός μου!

.

Από τότε στοιχειό κατάντησα και σκιάζω τους ανθρώπους,

γιατί η πανιασμένη φάτσα μου θυμίζει τους δαιμόνους.

.

Τα μάτια μου από τότε κόκκινα, μοιάζουν λυσσασμένα.

Δεν έφταιγα εγώ. Αυτοί!

Ω, θεέ, τι γυρεύαν από μένα;

.

✦⋆ ―✧― ⋆✦

© Δημήτρης Δελαρούδης

(Νοέμβριος ’96)

❧

Δημήτρης Δελαρούδης

Facebook