ℭ𝔥𝔯𝔦𝔰𝔱𝔬𝔰 𝔐𝔞𝔯𝔤𝔢𝔱𝔞𝔰 & 𝔗𝔬 ℌ𝔪𝔢𝔯𝔬𝔩𝔬𝔤𝔦𝔬 𝔱𝔬𝔲 𝔈𝔡𝔴𝔞𝔯𝔡 𝔖𝔭𝔢𝔫𝔠𝔢𝔯

Εκείνη την ημέρα, ο Χειμώνας άφηνε την τελευταία του πνοή. Πίσω από κάθε δέντρο, πίσω από κάθε απομακρυσμένο κελάηδισμα πουλιού, καραδοκούσε η Άνοιξη. Η ατμόσφαιρα κουβαλούσε μια νωπή, απροσδιόριστη φρεσκάδα. Στο μυαλό μου είχε εντυπωθεί η εικόνα των αγριολούλουδων κι ανυπομονούσα να εντοπίσω τα πρώτα, τα πιο τολμηρά που θα άνθιζαν διαδίδοντας την διέλευση της Άνοιξης.

Όμως, σε εκείνη τη μεριά του Δάσους, η Άνοιξη δεν είχε φτάσει ακόμα. Σε εκείνο το σημείο, ο Χειμώνας επέμενε να επιβάλει την έντονη παρουσία του. Η λίμνη ήταν παγωμένη και το χορτάρι, ολόγυρά της, σχεδόν κρυσταλλωμένο. Κι εκεί, στις όχθες, τον είδα για πρώτη φορά και κατάλαβα ποιος ήταν. Ή έτσι νόμιζα, τουλάχιστον. Φορούσε ένα μαύρο πανωφόρι, καπέλο και κρατούσε ένα ημερολόγιο. Δεν ήταν ακριβώς δικό του, αλλά όσα έγραφε μέσα τον αντιπροσώπευαν. Το βλέμμα του ήταν σταθερό κι ατένιζε μακριά, στις πιο βαθιές σκέψεις και στους πιο κρυφούς πόθους. Σαν κάτι να του έλειπε, σαν κάτι να έψαχνε. Δε μπορούσα να καταλάβω. Ένα πέπλο μυστηρίου έκρυβε τα μυστικά της ψυχής του. Για μια στιγμή, ανακουφίστηκα. Συνήθως, μου είναι εύκολο να διαβάζω τις σκέψεις των άλλων και προσπαθώ, κυρίως από διακριτικότητα, να μην το κάνω. Δεν είναι όμως πάντα εύκολο. Οι σκέψεις των περισσότερων ανθρώπων φωνάζουν. Του συγκεκριμένου μαυροφορεμένου άντρα, όμως, ίσα που ακούγονταν. Ψίθυροι χάιδευαν τα αφτιά μου. Σαν σπασμένες λέξεις που προσπαθούσαν να πάρουν πάλι μορφή. Λέξεις άγριες, μπερδεμένες που άλλοτε ηχούσαν σαν θρήνος κι άλλοτε σαν γέλιο σαρκαστικό.

Καθώς πλησίαζα, το πέπλο μυστηρίου διογκωνόταν. Ήταν σχεδόν ορατό. Το αισθανόμουν σαν σύννεφο που περιστρεφόταν και τυλιγόταν γύρω από τον μαυροφορεμένο άντρα και, για μια στιγμή, πίστεψα πως έχει ψυχή και ξέρει τι κάνει. Ήταν λες και οι ψίθυροι προέρχονταν μέσα από αυτό το σύννεφο, που φούσκωνε κι απλωνόταν απειλητικά, προς το μέρος μου. Ήταν λες κι οι άγριες λέξεις με απωθούσαν αλλά από το βάθος, ο θρήνος με παρακαλούσε να μην φοβηθώ. Με παρακαλούσε να πλησιάσω κι άλλο. Κι αυτό ακριβώς έκανα.

Σταμάτησα το Βρυώδες Καραβάνι στην άκρη του μονοπατιού και κατέβηκα. Τότε, κάτι περίεργο συνέβη. Ο μαυροφορεμένος άντρας γύρισε και με κοίταξε λες και ήξερε από την αρχή ότι τον παρακολουθούσα. Του χαμογέλασα και του έκανα νόημα να πλησιάσει. Υπάκουσε. Όταν στάθηκε μπροστά μου, παρατήρησα τα σκοτεινά μάτια του που με περιεργάζονταν. Με κοιτούσαν σταθερά, κατάματα, αλλά δε μπορούσα να μη διακρίνω τον φόβο και την αμφιβολία που ξεχείλιζαν από μέσα τους. Και τότε, κατάλαβα. Δεν αντίκριζα τον συγγραφέα αλλά τον χαρακτήρα του. Μπροστά μου στεκόταν ο Έντουαρντ Σπένσερ. Άπλωσα το χέρι και, με μια απότομη κίνηση, διέλυσα την οπτασία του Έντουαρντ. Πίσω από αυτή, σαν μέσα σε αραιή ομίχλη, διέκρινα επιτέλους τον συγγραφέα. Καθόταν στις όχθες της λίμνης και σκεφτόταν. Κρατούσε το βιβλίο του στα χέρια. Ήταν ανοιχτό. Τον πλησίασα κι έκατσα δίπλα του. Δεν είχε καταλάβει την παρουσία μου μέχρι τότε. Του πρόσφερα βατόμουρα και τα δέχτηκε με χαμόγελο.

✦⋆ ―✧― ⋆✦

«Για μια στιγμή, νόμιζα πως ήσουν εσύ. Τελικά, αυτό που αντίκρισα ήταν απλώς μια ιδέα. Ένας χαρακτήρας του βιβλίου σου. Ομολογώ πως με μπέρδεψε. Σου προτείνω να κλείνεις το βιβλίο όταν ρεμβάζεις. Ποιος ξέρει τι άλλο μπορεί να ξεφύγει μέσα από τις σελίδες που βρίσκονται στα χέρια ενός συγγραφέα». Γέλασε ντροπαλά και το έκλεισε. Με κοίταξε με ένα βλέμμα που ξεχείλιζε ευγένεια. «Αλήθεια, πόσο κοντά αισθάνεσαι με τον Έντουαρντ Σπένσερ και πόσο μοιάζετε σαν προσωπικότητες; Υπάρχει κάποιο βασικό κοινό χαρακτηριστικό;»

«Η αλήθεια είναι πως όχι μόνο μοιάζουμε, αλλά θα έλεγε κανείς ότι είναι ένας παράλληλος εαυτός του Χρήστου Μαργέτα. Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει μονάχα ένα κοινό χαρακτηριστικό στην ταυτότητά μας. Η τόλμη που χρειάζεται για την επιτυχία. Το θάρρος που απαιτείται για την αντιμετώπιση των πιο δύσκολων ψυχικών καταστάσεων αλλά και η ελπίδα πως τα όνειρα υπάρχουν για να πραγματοποιούνται, ότι κι αν σημαίνει αυτό, όσες θυσίες και απώλειες προσώπων από τη ζωή πρέπει να υπάρξουν.»

«Φαίνεσαι άνθρωπος γεμάτος σκέψεις που πηγάζουν μέσα από μια φιλοσοφημένη ζωή, γεμάτη έντονα βιώματα. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης που σε ώθησε να γράψεις αυτή την ιστορία; Υπήρξε κάποιο συμβάν στη ζωή σου που σε ενέπνευσε ιδιαίτερα;»

«Δεν υπήρξε κάποια συγκεκριμένη πηγή έμπνευσης πέραν από τους δύο βασικούς συντελεστές – αγαπημένους συγγραφείς – τον H.P. Lovecraft και τον Edgar Allan Poe. Και, ναι, αν και δεν θα το αποκαλούσα συμβάν, είναι μία αλήθεια που με κυνηγάει καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Και αυτή είναι η κατανομή της ψυχής μου σε εκείνη την εποχή. Ασυναίσθητα και δίχως συγκεκριμένο σκοπό το θυμήθηκα να εισχωρήσω όσο πιο βαθιά μπορούσα στην καθημερινότητά της Βικτοριανής εποχής κι αυτό ήταν αρκετό.»

«Α, ναι. Τους θυμάμαι και τους δύο. Είχα την τύχη να τους συναντήσω αρκετές φορές. Έχω κάνει κάμποσες κουβέντες, κυρίως με τον κ. Lovecraft. Ιδιαίτερος άνθρωπος, προβληματισμένος από τη ζωή. Δεν είναι τυχαίο που οι ιστορίες του είναι τόσο ξεχωριστές και τόσο ιδιαίτερα ατμοσφαιρικές. Αντικατόπτριζαν ένα τεράστιο μέρος της ψυχής και τρόπου σκέψης του. Επίσης, δεν είναι τυχαίο που ανέφερες τον κ. Poe. Βλέπεις, ο Howard τον θαύμαζε. Θα γνωρίζεις, φυσικά, πως αποτέλεσε μεγάλη επιρροή κι έμπνευση για εκείνον. Μιας και μιλάμε όμως για μεγάλους συγγραφείς, αλήθεια, τι θα απαντούσες σε κάποιον που θα έλεγε: «Ακόμη ένας συγγραφέας; Μα τι διαφορετικό μπορεί πλέον να δώσει;»

«Ακριβώς! Ακόμη ένας νέος συγγραφέας. Στο άκουσμα και μόνο αυτού του τίτλου θα έπρεπε, σαν κοινωνία, να νιώθουμε λίγο παραπάνω περήφανοι που η λογοτεχνία γεμίζει με, ακόμη έναν συγγραφέα, τα κενά που υπάρχουν τριγύρω μας. Και φυσικά το διαφορετικό εντοπίζεται μέσα από τη διαφορετικότητα που διαπρέπει τον κάθε συγγραφέα ξεχωριστά. Και για αυτό επίσης θα πρέπει να είμαστε περήφανοι.»

«Πως θα σύστηνες το βιβλίο σου, σε κάποιον που δεν έχει ακούσει τίποτα για αυτό;»

«Το «Ημερολόγιο του Έντουαρντ Σπένσερ», πρόκειται για ένα ημερολόγιο εποχής, με αστυνομικό μυστήριο και τρόμο βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και τοποθεσίες. Ο συνδυασμός της φαντασίας με τα δρώμενα εκείνης της εποχής, ολοκληρώνουν ιδανικά τούτο το βιβλίο. Ο Έντουαρντ Σπένσερ είναι ένας νέος, εκλεπτυσμένος άντρας ο οποίος έρχεται σε επαφή με μια σειρά από αναπάντεχα γεγονότα, που απειλούν καθημερινά τόσο τη ζωή του όσο και την ικανότητα αντίληψης της πραγματικότητας.»

«Θα ήθελα, σε αυτό το σημείο, να σε ενημερώσω πως απόλαυσα την ιστορία σου και, όπως σου είπα πριν, μου θυμίζεις έντονα τον Έντουαρντ Σπένσερ. Ο Έντουαρντ αποκόμισε πολλές εμπειρίες μέσα από τα ταξίδια και τους ανθρώπους που συνάντησε με το πέρασμα των χρόνων. Εσύ τι αποκόμισες κατά τη διάρκεια αλλά και μετά την ολοκλήρωση της ιστορίας σου;»

«Αν έχει κάποιο τέλος, αυτό που έχω αποκομίσει είναι τελικά ένα από τα αποφθέγματα που κατέγραψε ο Έντουαρντ στο ημερολόγιο του. Η πίστη και η ελπίδα πως τα όνειρα μπορούν να πραγματοποιηθούν όσο εύκολα μπορούμε να τα δημιουργήσουμε. Και όλη αυτή η σκέψη έγινε πράξη, από τη στιγμή που εκδόθηκε το βιβλίο και για αυτό πραγματικά είμαι ευγνώμων.»

«Αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ, καθώς σε κοιτάζω, είναι πως κατάφερες να ενσαρκώσεις τα ίδια σου τα λόγια. Δημιούργησες Τέχνη, τη μοίρασες στον κόσμο κι ένα όνειρο έγινε όντως πραγματικότητα. Θα έλεγε κανείς πως μιλάς και γράφεις την αλήθεια. Και, μιας και μιλάμε για τη συγγραφή, αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο ήταν για εσένα να προσαρμόζεις την καθημερινότητά σου γύρω από τη συγγραφή του βιβλίου και τι συναισθήματα σου δημιούργησε η συγγραφική διαδικασία;»

«Δεν θα έλεγα ούτε στο ελάχιστο ότι αποτελεί την παραμικρή δυσκολία. Για την ακρίβεια, η συγγραφή ήταν εκείνη που έσωσε την ψυχή μου. Και όχι μόνο την έσωσε, αλλά τη μεταμόρφωσε σε κάτι που τουλάχιστον, εμένα προσωπικά, με γεμίζει κίνητρο καθημερινά. Έπειτα από τόσα χρόνια, έχει γίνει τρόπος ζωής και δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου μία μέρα να μην έχω ασχοληθεί έστω νοηματικά με κάποιο έργο μου.»

«Αυτό είναι θαυμάσιο. Ξέρεις, υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που ονειρεύονται έναν τρόπο έκφρασης και δυσκολεύονται να τον βρουν. Είναι μεγάλο δώρο, στη ζωή ενός καλλιτέχνη, να ξεχειλίζει έμπνευση και ιδέες που να ρέουν αδιάκοπα με σκοπό να πάρουν πνοή μέσα από την τέχνη που εκπροσωπεί. Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που θυμάσαι να σε άγγιξε, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να σε ωθήσει να γράψεις τη δική σου ιστορία;»

«Αν και δεν θυμάμαι κάποιο συγκεκριμένο, σίγουρα όλα τα έργα του Ιουλίου Βερν με στιγμάτισαν και χάραξαν ένα διακριτικό και μεγαλοπρεπές ταυτόχρονα σημάδι στην ψυχή μου. Και αυτό έρχεται να ακολουθήσει τα επερχόμενα έργα μου, που βρίσκονται στα σκαριά και όχι μόνο. Όποιος γνωρίζει τούτο τον συγγραφέα, μπορεί να καταλάβει το πάθος που υπάρχει για ταξίδια επί της θάλασσας και όχι μόνο. Ταξίδια πέρα από μία γη και έναν ωκεανό.»

Σταμάτησε να μιλάει και κοίταξε πάλι τη λίμνη. Αισθάνθηκα ότι είχε κάτι ακόμα να μου πει. Χαμογέλασα. Ήξερα πως είχε έρθει η στιγμή να του κάνω εκείνη την ερώτηση που καίει, αυτή την περίοδο, τα σωθικά του. Την ερώτηση που καίει κάθε συγγραφέα.

«Αυτή την περίοδο, γράφεις κάποια καινούργια ιστορία;»

«Σε συνδυασμό με την προηγούμενη ερώτηση, νομίζω ότι προετοιμάστηκε ασυναίσθητα το έδαφος για την απάντηση αυτής. Πόσο πολύ λατρεύουμε όλοι τα ταξίδια πάνω στη θάλασσα, με προορισμούς αγνώστους, εκεί όπου το ρεύμα και ο δυνατός άνεμος θα μας ωθήσει; Όσο λατρεύουμε την περιπέτεια και τον «χαμένο» έρωτα; Όλα αυτά θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και να απαντήσουμε στο έργο το οποίο με απασχολεί αυτόν τον καιρό και δείχνει να οδεύει τάχιστα προς την ολοκλήρωση του.»

«Μου μίλησες πριν, αλλά και μέσω της ιστορίας σου, για την έννοια της πραγματικότητας. Τελικά, τι σημαίνει «πραγματικότητα» για εσένα; Πως την ορίζεις και πόσο σίγουρος είσαι ότι όσα ζεις δεν αποτελούν μέρος ενός παράλληλου σύμπαντος;»

«Αυτή την ερώτηση καλείται ο Έντουαρντ να απαντήσει καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Μία ερώτηση που θεωρώ πώς βασανίζει ασύλληπτα καθημερινά ολόκληρη την ανθρωπότητα και θα συνεχίζει να το κάνει για τα χρόνια που απομένουν έως ότου η γη εξαλειφθεί. Δεν μπορεί κανείς να ορίσει τι είναι πραγματικότητα. Γιατί πολύ απλά κανένας δεν μπορεί να κοιτάξει μέσα από τα μάτια του άλλου. Όσον αφορά την ύπαρξη ενός παράλληλου σύμπαντος, αυτό που πιστεύω είναι πως τα γεγονότα που βλέπουμε στα όνειρά μας, θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν την έκβαση μιας παράλληλης εκδοχής μας.»

Χτύπησα την πλάτη του φιλικά και σηκώθηκα. Αισθανόμουν μια βαθιά ικανοποίηση που συνάντησα αυτόν τον συγγραφέα και που συζήτησα μαζί του. Η τελευταία του απάντηση μου άρεσε, με ικανοποίησε… αλλά υπήρχε και μια άλλη απάντηση που έπρεπε να πάρω. Η απάντηση μιας ερώτησης που θρέφει την ύπαρξή μου και το μονοπάτι του Βρυώδες Καραβανιού μου. Δεν ήταν τυχαίο που βρέθηκε στον δρόμο μου και ξέρω πως θα τον ξαναδώ, όπως και πολλούς άλλους συγγραφείς του σήμερα.

Κοίταξα γύρω μου και εισέπνευσα βαθιά. Η νωπή, απροσδιόριστη φρεσκάδα της Άνοιξης είχε αρχίσει να κατακλύζει την περιοχή γύρω από τη λίμνη. Ο Χειμώνας είχε πλέον σχεδόν εξανεμιστεί. Τον παρατήρησα να ανοίγει ξανά το βιβλίο του κι αποφάσισα να του κάνω την τελευταία και πιο σημαντική ερώτηση πριν προλάβει να βυθιστεί στον κόσμο του βιβλίου.

«Ξέρεις, το Βρυώδες Καραβάνι κουβαλάει τα βιβλία όλου του κόσμου. Ακόμα κι εκείνα που γράφτηκαν και που πολλοί πίστεψαν πως έχουν πλέον χαθεί ή αποτελούν μέρος ενός μύθου. Θέλω, λοιπόν, να σου κάνω μια σημαντική ερώτηση: Έχεις βρει το βιβλίο που έχει καταφέρει να «μιλήσει» βαθιά στη ψυχή σου; Αν όχι, θέλεις να σου το δώσω εγώ ή προτιμάς να συνεχίσεις να το ψάχνεις με το ρίσκο να μην το βρεις ποτέ;»

Μου χαμογέλασε πλατιά σαν να περίμενε αυτή την ερώτηση.

«Ομολογώ πως αυτή η τελευταία είναι και η αγαπημένη μου από τις ερωτήσεις. Η απάντηση κρύβεται μέσα σε όλα τα ερωτήματα. Κατέχει λίγο από το καθένα. Ίσως να έχω βρει το βιβλίο που να έχει μιλήσει βαθιά στην ψυχή μου. Ίσως να θέλω να μου το δώσεις εσύ και ένα ηχηρό ίσως να θέλω σαν τρελός να συνεχίζω να ψάχνω με το ρίσκο να μην το βρω ποτέ γιατί, στο διάβα της αναζήτησης, ποιος ξέρει τι μπορεί να εμφανιστεί;

✦⋆ ―✧― ⋆✦

Captain_Grayzer

Χρήστος Μαργέτας