𝔎𝔬𝔰𝔪𝔞𝔰 ℭ𝔥𝔞𝔱𝔷𝔦𝔦𝔬𝔞𝔫𝔫𝔦𝔡𝔦𝔰 & 𝔒𝔦 𝔗𝔥𝔢𝔬𝔦 𝔱𝔬𝔲 𝔎𝔞𝔱𝔞𝔯𝔞𝔪𝔢𝔫𝔬𝔲 𝔇𝔢𝔫𝔱𝔯𝔬𝔲

Τον βρήκα να περιπλανιέται με ένα σημειωματάριο στα χέρια. Σημείωνε τις σκέψεις του. Χαμογέλασα. Κατάλαβα αμέσως πως επρόκειτο για συγγραφέα. Δεν είναι δύσκολο, για κάποια σαν εμένα, να το αντιληφθεί. Άλλωστε, το άρωμα των συγγραφέων είναι σχεδόν ίδιο με εκείνο των βιβλίων. Διαφέρει μονάχα στην αύρα που κουβαλούν από τα δικά τους βιβλία. Οι σκέψεις τους ηχούν δυνατά. Ακούγονται σαν παλιά μελωδία στα ευαίσθητα αφτιά μου. Ο συγκεκριμένος συγγραφέας εξέπεμπε ένα ιδιαίτερο άρωμα. Το άρωμα που κουβαλούν κυρίως τα βιβλία Μυθολογίας. Εισέπνευσα βαθιά, με ικανοποίηση. Η αύρα του ήταν δυνατή, καθαρή και δροσερή. Μου θύμισε τους ανέμους που θερίζουν τις κορυφές των πιο ψηλών βουνών αυτού του κόσμου. Και τότε, μια εικόνα σχηματίστηκε στο μυαλό μου. Η εικόνα ενός ολόγιομου Φεγγαριού. Του Κόκκινου Φεγγαριού. Και τότε, κατάλαβα αμέσως ποιος ήταν αυτός ο συγγραφέας.

Τον γνωρίζω γιατί, αφενός έχω συναντήσει τους συγγραφείς όλων των αιώνων που μετράει το ανθρώπινο γένος – ω, μην εκπλήσσεστε, παρακαλώ. Είστε από τα πιο πρόσφατα πλάσματα που κατοίκησαν σε αυτόν τον πλανήτη – κι αφετέρου επειδή τον έχω διαβάσει. Και οι νέοι συγγραφείς, ανά τους αιώνες, αποτελούν πάντοτε μια πρόκληση για εμένα. Το βιβλίο του διακοσμεί το εσωτερικό του Βρυώδες Καραβανιού μου εδώ και δύο χρόνια και το κουβαλάω μαζί μου συνεχώς, μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία της Ανθρωπότητας. Υπέροχο βιβλίο. Δυνατό. Σε ταξιδεύει.

Τον είδα να κοιτάζει ψηλά, τις κορυφές των Αρχαίων Δέντρων. Το βλέμμα του ήταν γεμάτο λέξεις, πλούσιες και γεμάτες συναισθήματα, που μπορούσα να διαβάσω αλλά, από διακριτικότητα, δεν το έκανα. Δεν με είχε αντιληφθεί ακόμα. Δεν είχε καταλάβει πως είχε βρεθεί στον δρόμο του Βρυώδες Καραβανιού. Είχα σταματήσει λίγα μέτρα πιο πίσω, πέρα από το μονοπάτι, κοντά σε ένα αγαπημένο, αιωνόβιο Πεύκο και τον κοιτούσα καρτερικά. Για μια στιγμή, σκέφτηκα να τον προσπεράσω. Άλλωστε, δεν ήθελα να διακόψω τις σκέψεις του. Όμως, τελικά, καθώς γύρισε προς τα πίσω, με κοίταξε κατάματα. Έπειτα, το βλέμμα του πλανήθηκε στο Βρυώδες Καραβάνι. Του χαμογέλασα κι εκείνος ανταπέδωσε. Του έκανα νόημα και πλησίασε. Του συστήθηκα. Με είχε ακουστά. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που αποδέχονται τα ανθρωπόμορφα πλάσματα, σαν εμένα.

Του έδειξα το βιβλίο του και το βλέμμα του έλαμψε. «Πρέπει να είσαι υπερήφανος», του είπα κι εκείνος ένευσε διακριτικά, με ευχαρίστηση. «Θα ήθελες να συζητήσουμε περί αυτού; Μου αρέσει να συζητώ με συγγραφείς. Είστε ιδιαίτεροι.» Δέχτηκε με χαρά και τον προσκάλεσα στο εσωτερικό του Βρυώδες Καραβανιού.

✦⋆ ―✧― ⋆✦

«Ο καφές είναι φρεσκοψημένος. Πιες λίγο. Θα σου κάνει καλό. Λοιπόν, θα μπορούσες να μου περιγράψεις, με λίγα λόγια, το σύμπαν του Καταραμένου Δέντρου; Με ποια λόγια θα σύστηνες το βιβλίο σου σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτε για αυτό;»

«Το Καταραμένο Δέντρο είναι ένα κολοσσιαίο σύμπαν με τους δικού του κανόνες που έχει σκοπό να δώσει απαντήσεις σε ανθρωπινά ερωτήματα μέσω τριών μεγάλων σημαντικών μυθολογιών. Είναι ένα ταξίδι που θα διαρκέσει οχτώ βιβλία αλλάζοντας όλα όσα πιστεύουμε για τους θεούς το σύμπαν και τον κόσμο. Το έργο διακατέχεται μονάχα από αντιήρωες που έρχονται αντιμέτωποι με τον παραλογισμό του σύμπαντος και τα σχέδια διεφθαρμένων θεών.»

«Στα αλήθεια, απόλαυσα τους κεντρικούς σου χαρακτήρες, Δαίδαλος και Δάντης. Όμως, πόσο πολύ μοιάζουν, σαν προσωπικότητες, μεταξύ τους; Με ποιον από τους δύο αισθάνεσαι πιο κοντά;»

«Στο μυαλό μου Δαίδαλος και Δάντης είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος ασχέτως με τα κίνητρα και τις προθέσεις τους. Στο σύμπαν του Καταραμένου Δέντρου δεν υπάρχουν καλοί και κακοί πάρα μόνο οντά που παλεύουν μέχρι τέλους γι’ αυτά που πιστεύουν. Και οι δύο συμβολίζουν τους αδύναμους αυτού του κόσμου που αναρωτιούνται κάθε μέρα αν ο κόσμος μπορεί να αλλάξει ή αν πρέπει να καταστραφεί ολοσχερώς. Πιστεύω πως κανένας από τους δύο δεν έχει άδικο. Προσωπικά αισθάνομαι πιο κοντά με τον Δαίδαλο γιατί ο ίδιος επαναστατεί ενάντια στην κακία του κόσμου προσπαθώντας για το καλύτερο. Νομίζω πως κάθε καλλιτέχνης όσο σκοτεινά και να γραφεί αγαπάει τη ζωή και θέλει να τη βλέπει να παίρνει έναν καλύτερο δρόμο όσο ζοφερή και να μοιάζει.»

«Δεν εκπλήσσομαι, ξέρεις. Όλοι οι καλλιτέχνες είναι, κατά κάποιον τρόπο, επαναστάτες, με τον τρόπο τους. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης που σε ώθησε να γράψεις αυτές τις δύο υπέροχες ιστορίες; Άραγε, κρύβεται κάποια δική σου – περίεργη ίσως – ιστορία από πίσω; Θα ήθελα να τη μοιραστείς μαζί μου.»

«Πηγή έμπνευσης μου πάντοτε ήταν η Μυθολογία. Θεωρώ πως οι ιστορίες που λέει η ανθρωπότητα στον εαυτό της είναι ο τρόπος της να βρει νόημα σε ένα παράλογο σύμπαν. Πιστεύω πως στην εποχή που βρισκόμαστε, συλλογικά σαν ανθρωπότητα αναζητούμε νέους μύθους για να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα και να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα.

Η περίεργη ιστορία μου είναι πως πάντοτε στεκόμουν ως παρατηρητής της πορείας του κόσμου και προσπαθούσα να βρω το νόημα της σαν κάποιος τρίτος σε αυτήν. Στα βιβλία μου μοιράζομαι αυτή την οπτική.»

«Παρατηρητής της πορείας του Κόσμου, λοιπόν. Σπανίζει αυτό στους ανθρώπους, γιατί είστε όντα με μικρή διάρκεια ζωής. Το βρίσκω πολύ γενναίο εκ μέρους σου. Εν τέλει, τι αποκόμισες μετά την ολοκλήρωση της ιστορίας σου;»

«Έκανα το πρώτο βήμα και το πρώτο βιβλίο που ήτανε προϊόν αυθορμητισμού γέννησε ένα μεγάλο σύμπαν με περισσότερα ερωτήματα. Για μένα η συγγραφή λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία οπού βγάζω τον εαυτό μου που συνεχώς θέλει να ερευνά και να ψάχνει. Θα έλεγα πως βρήκα το καταφύγιο μου όπου βγαίνει ο πραγματικός μου εαυτός.»

«Παρατηρώ πως η ζωή των σημερινών ανθρώπων είναι δύσκολη. Ανέκαθεν ήταν αλλά, τους προηγούμενους αιώνες, φαινόταν τουλάχιστον πιο απλοϊκή. Πόσο δύσκολο είναι για εσένα να προσαρμόζεις την καθημερινότητά σου γύρω από τη συγγραφή ενός βιβλίου και τι συναισθήματα σου δημιουργεί η συγγραφική διαδικασία;»

«Είναι αρκετά δύσκολο, ειδικά σε αυτή την περίοδο που η ζωή απλά τρέχει ασταμάτητα. Ευτυχώς η συγγραφή είναι το μέρος οπού ο χρόνος σταματάει να κυλάει τόσο γρήγορα και εγώ έχω τον έλεγχο του σύμπαντος έστω και για λίγο. Μέσα στη μέρα μου είμαι συνεχώς σε daydreaming mode και κρατάω σημειώσεις σε ένα τετράδιο μα κανένα συναίσθημα δε συγκρίνεται από το τελετουργικό του γραψίματος.»

«Πιστεύεις ότι η χρήση των Social Media επηρεάζει αρνητικά ή θετικά τους καλλιτέχνες και γιατί;»

«Τείνω πιο πολύ στο αρνητικά. Δε μου αρέσουν οι συγκρίσεις, οι βαθμολογίες, οι κριτικές και γι’ αυτό προσπαθώ να μη συμμετέχω σε όλο αυτό το πανηγύρι που έχει στηθεί τα τελευταία χρονιά στις πλάτες της τέχνης. Μπορώ να πω βέβαια ότι έχω γνωρίσει και καταπληκτικό κόσμο μέσω των Social Media και έχω συνεργαστεί ακόμα και μαζί τους. Μερικούς μπορώ να τους αποκαλέσω ακόμα και φίλους. Θεωρώ όμως ότι τα Social Media ενδυναμώνουν τον κακό μας εαυτό οξύνοντας τις ανασφάλειες και τις φοβίες μας.»

«Πλέον υπάρχουν περισσότεροι συγγραφείς από παλαιότερα. Τι απαντάς σε όσους λένε: «Ακόμη ένας συγγραφέας; Μα, τι διαφορετικό μπορεί πλέον να δώσει;»»

«Θεωρώ πως τα έργα μου δεν είναι απλά βιβλία που ανήκουν στο είδος της φαντασίας. Στο μυαλό μου είναι φιλοσοφικές, κοινωνικές και πολίτικες αλληγορίες που έχουν σκοπό να δώσουν μια άλλη οπτική στην πραγματικότητα. Πιστεύω πως σαν ανθρωπότητα πρέπει να αποκαθηλώσουμε τους θεούς από τους θρόνους τους και μόνο τότε θα απελευθερωθούμε από αυτό που κάνει τη ζωή να μη μας ανήκει. Επίσης θεωρώ πως οι σκηνές δράσης που γραφώ είναι τρομερές αλλά φυσικά χρειάζομαι πολύ δουλειά ακόμα για να μπορώ και εγώ να με αποκαλέσω με αυτοπεποίθηση συγγραφέα.»

«Σε κοιτάζω, ενώ μου μιλάς, και προσπαθώ να σε φανταστώ ως παιδί. Νομίζω πως θα μπορέσω να χτίσω την εικόνα σου αν μου πεις ποιο βιβλίο είχες αγαπήσει πολύ και γιατί.»

«Σίγουρα θα έλεγα μια παιδική έκδοση της Ιλιάδας. Η δράση, οι χαρακτήρες, η συμμετοχή των θεών και η γκρίζα ηθική αυτού του έργου χαράχτηκαν τόσο βαθιά μέσα μου που πολλά χρονιά αργότερα έγραψα την ιστορία του Δαίδαλου.»

«Ξέρεις, σε παρατηρούσα αρκετή ώρα προτού με αντιληφθείς. Άθελά μου, άκουσα λίγες από τις σκέψεις σου ενώ τις σημείωνες στο τετράδιό σου. Αλήθεια, δουλεύεις κάποια καινούργια ιστορία, αυτόν τον καιρό; Μπορείς να μου δώσεις μια γεύση αυτής; Μια περίληψη, αν θες;»

«Γραφώ δυο έργα τα οποία ιδανικά θέλω να τελειώσω μέχρι το τέλος του 2022. Το πρώτο είναι η συνέχεια του Καταραμένου Δέντρου οπού εξελίσσεται σε ένα φανταστικό μέρος στην βόρεια Φινλανδία (Λαπωνία). Εκεί ένας άψυχος ντετέκτιβ καλείται να ανακαλύψει το μεγαλύτερο μυστήριο όλου του σύμπαντος, την ψυχή του Δέντρου οπού για αιώνες ολόκληρους κυνηγάει ο Όντιν. Ο πρωταγωνιστής μας, ο Νοττ θα πρέπει να ταξιδέψει σε ρημαγμένους κόσμους και τραγικές ιστορίες για να βρει την αλήθεια που δένει ολόκληρη την πραγματικότητα.

Το δεύτερο είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα. Το πρόχειρο όνομα του μέχρι στιγμής είναι «Jamais vu» που μεταφράζεται ως «never seen» και είναι το αντίθετο του déjà vu. Ένας πετυχημένος συγγραφέας ανακαλύπτει τα πρώτα του διηγήματα από όταν ήταν παιδί και ξεκινάει να στοχάζεται για το ποιο είναι το νόημα της τέχνης σε μια εποχή οπού η τέχνη έχει γίνει προϊόν σε βιτρίνα. Είναι ένα έργο που έχει σκοπό να εξερευνήσει τον καλλιτέχνη στον κόσμο αλλά και τον κόσμο στον καλλιτέχνη.»

«Όπως θα έχεις ήδη αντιληφθεί, μιας και βρίσκεσαι ήδη μέσα του, το Βρυώδες Καραβάνι κουβαλάει τα βιβλία όλου του κόσμου. Κοίτα γύρω σου. Ναι, ακόμα κι εκείνα που πολλοί πίστεψαν πως έχουν πλέον χαθεί ή αποτελούν μέρος ενός μύθου. Μην τα αγγίξεις, σε παρακαλώ. Κάποια είναι καταραμένα και θέλω να σε προστατέψω, ενώ άλλα είναι τόσο ευαίσθητα που, ακόμα κι εγώ αποφεύγω να τα αγγίξω. Θέλω, λοιπόν, να σου κάνω μια σημαντική ερώτηση: Έχεις βρει το βιβλίο που έχει καταφέρει να «μιλήσει» βαθιά στη ψυχή σου; Αν όχι, θέλεις να σου το δώσω εγώ ή προτιμάς να συνεχίσεις να το ψάχνεις με το ρίσκο να μην το βρεις ποτέ;»

«Θα έλεγα πως δεν το έχω βρει ακόμα αυτό το ένα βιβλίο. Υπήρξαν βιβλία που έφτασαν κοντά όμως ακόμα το αναζητώ. Εμπιστεύομαι το Καραβάνι οπότε, ναι, θα ήθελα μια πρόταση.»

❧

Δε μπορώ να σας αποκαλύψω το βιβλίο που του έδωσα. Άλλωστε, θα ήταν διαφορετικό για τον καθένα, οπότε δεν έχει και τόση σημασία. Τον παρατηρούσα να απομακρύνεται από το Βρυώδες Καραβάνι και χαμογελούσα. Ξέρω ότι θα τον ανταμώσω ξανά. Το Καραβάνι θα με οδηγήσει σε αυτόν, ώστε να πάρει πάλι πίσω το βιβλίο του. Έτσι αποκτά δύναμη το Βρυώδες Καραβάνι. Κουβαλώντας την αύρα, όχι μόνο των συγγραφέων και των αναγνωστών, αλλά και των ίδιων των βιβλίων. Κι όπως σας έχω ξαναπεί, όσο περισσότερο διαβάζεται ένα βιβλίο, τόσο πιο ισχυρό γίνεται για τον επόμενό του αναγνώστη. Τον είδα να βγάζει το σημειωματάριό του ξανά και να ρεμβάζει. Ανέβηκα ξανά στο Καραβάνι κι άρχισα να απομακρύνομαι, νιώθοντας βαθιά ικανοποίηση για εκείνον αλλά και για τον κόσμο των Ανθρώπων.

✦⋆ ―✧― ⋆✦

Worlds_of_Kosmas

Kosmas Chatziioannidis