𝔏𝔬𝔰𝔱 𝔦𝔫 𝔅𝔬𝔬𝔨𝔰, 𝔥𝔦𝔡𝔦𝔫𝔤 𝔟𝔢𝔥𝔦𝔫𝔡 𝔖𝔱𝔬𝔯𝔦𝔢𝔰

Καμιά φορά, θυμάμαι εκείνο το παλαιοβιβλιοπωλείο που είχα επισκεφθεί στα Εξάρχεια της Αθήνας. Εκείνη την ημέρα ήμουν σκυθρωπή. Ήμουν γεμάτη συννεφιασμένες σκέψεις κι απλώς περπατούσα γοργά, με το κεφάλι σκυφτό. Στην αρχή, απλώς το προσπέρασα, παντελώς αδιάφορη για το που βρίσκομαι και που πάω, μα ξαφνικά σταμάτησα και κοίταξα πίσω μου. Ένιωσα λες και μόλις είχα – ή με είχε – προσπεράσει κάτι σημαντικό. Τώρα πια, κάθε φορά που φέρνω εκείνη τη στιγμή στη θύμησή μου, τείνω να πιστεύω πως ήταν η αύρα του παλαιοβιβλιοπωλείου που με παρέσυρε, προσκαλώντας με να μπω μέσα.

❧

Στα αλήθεια, λατρεύω τα παλιά βιβλία. Ποιος βιβλιόφιλος, άλλωστε, δεν τα αγαπάει; Λατρεύω το έντονο άρωμα των κιτρινισμένων σελίδων και του πολυκαιρισμένου μελανιού. Αυτή η αίσθηση που έχεις όταν πιάνεις στα χέρια σου το βιβλίο κι αφήνεις τη μοίρα – ή το ίδιο το βιβλίο – να επιλέξει τη σελίδα που θα σου δείξει. Αλήθεια, δεν έχεις σκεφτεί ποτέ ότι αυτός μπορεί να είναι ένας τρόπος για να επικοινωνήσει το σύμπαν μαζί σου;

Τα παλιά βιβλία αφηγούνται τις ξεχασμένες ιστορίες των προκατόχων τους και, αν αφεθείς, θα σε παρασύρουν σε όσα έζησαν οι παλαιότεροι συγγραφείς και οι χαρακτήρες αυτών. Θα σε προσκαλέσουν στους κόσμους τους, κάνοντάς σε κομμάτι των ιστοριών τους. Κι αφού διαβάσεις λίγο, θα δεις τους χαρακτήρες να ανασταίνονται και θα τους ακούσεις να παίρνουν ξανά πνοή. Και θα συνεχίσουν να ανασαίνουν μέχρι να περάσει λίγο καιρός έως ότου τους ξεχάσεις κι εσύ, με τη σειρά σου, μέχρι να τους βρει ο επόμενος αναγνώστης. Βλέπεις, είναι σαν τους νεκρούς, που δεν πεθαίνουν ποτέ αληθινά όσο τους ανακαλείς στη μνήμη σου ή τους κουβαλάς στη ψυχή σου. Κι αν πιάσεις ένα πολύ παλιό βιβλίο στα χέρια σου και κοιτάξεις προσεχτικά, θα διακρίνεις τα δαχτυλικά αποτυπώματα των προκατόχων τους στα σημεία όπου άγγιξαν τις σελίδες – όπως μόλις έκανες κι εσύ – καθώς το άνοιγες.

❧

Πάντα πίστευα πως τα βιβλία κουβαλούν κομμάτια από τις ψυχές των προηγούμενων αναγνωστών. Και, κάθε επόμενος αναγνώστης, με κάθε λέξη, φράση και παράγραφο που διαβάζει, παίρνει λίγη από την αύρα του εκάστοτε βιβλίου: κομμάτια ψυχής του συγγραφέα, των χαρακτήρων, της ιστορίας, των προηγούμενων αναγνωστών ενώ, χωρίς να το αντιλαμβάνεται, αφήνει ταυτόχρονα και λίγη από τη δική του για τον επόμενο.

Σκεφτείτε, λοιπόν, πόση αύρα κουβαλάει ένα παλιό βιβλίο! Πόση δύναμη μπορεί να κρύβει. Ίσως τόση που θα μπορούσε να εμπνεύσει και να αλλάξει ολοκληρωτικά τις σκέψεις και τη ζωή κάποιου ανθρώπου. Αυτό, άραγε, δεν είναι ένα είδος μαγείας; Πολλά βιβλία, άλλωστε, άλλαξαν τον κόσμο και γι’ αυτό θεωρείται βανδαλισμός αν κάποιος κάψει ένα βιβλίο.

✦⋆ ―✧― ⋆✦

Όταν, λοιπόν, γύρισα και κοίταξα πίσω μου, αυτό που αντίκρισα με καθήλωσε προς στιγμήν. Δεν υπήρχε βιτρίνα και η πρόσοψη του παλαιοβιβλιοπωλείου έμοιαζε με ορθάνοιχτο στόμα που ανάσαινε βαθιά. Μια τρεμουλιαστή, αρωματισμένη ανάσα από το μεθυστικό εκείνο άρωμα των χαρτιών και του μελανιού. Τότε, λες και το σύμπαν είχε βαλθεί να με κάνει να νιώσω επιτέλους καλύτερα, έστειλε ένα δροσερό αεράκι να γλιστρήσει μέσα από το συγκεκριμένο στενό κι αυτό ήρθε και παρέσυρε μαζί του εκείνο το άρωμα. Έσκασε σαν κύμα πάνω στο πρόσωπό μου κι εγώ έκλεισα τα μάτια μου κι ανάσανα βαθιά. Τότε, θυμήθηκα τα παραπονεμένα λόγια ενός αγαπημένου, Καταλανού συγγραφέα, ονόματι Carlos Ruiz Zafón. Είχε πει κάποτε πως «παραδόξως αυτό το άρωμα δεν μπήκε ποτέ σε κάποιο μπουκάλι«. Πόσο δίκιο είχε!

Μπήκα μέσα και στάθηκα εκεί, κοιτάζοντας τα μακριά ράφια, γεμάτα βιβλία, κι ένιωσα να χαλαρώνω. Έχοντας ζήσει μια ολάκερη ζωή πάνω στο Βρυώδες Καραβάνι μου, προσπερνώντας δάση, λιβάδια και βουνά, συνήθιζα να βλέπω πολλές σπηλιές. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με προφύλαξαν από βροχή και χιόνι. Σπηλιές μεγάλες, γεμάτες βλάστηση στο εσωτερικό τους, σπηλιές που οδηγούσαν στα έγκατα της γης, όπου η Φύση τις είχε προικίσει με ημιπολύτιμους λίθους στα τοιχώματά τους, αλλά και υποβρύχιες σπηλιές, όπου το σκανδαλιάρικο πλαγκτόν τις μαρτυρούσε καθώς έκαναν το εσωτερικό τους να φωσφορίζει, ενώ κάποιες από αυτές έκρυβαν θησαυρούς πειρατών και γοργόνων. Όμως, πρέπει να το παραδεχτώ: ποτέ δεν είχα βρει σπηλιά φτιαγμένη από βιβλία! Χε χε.. Ε, λοιπόν, αυτό ήταν ένα υπέροχο κρησφύγετο για μια βιβλιοφάγο Αλεπού σαν του λόγου μου.

❧

Άρχισα να περπατώ δισταχτικά, κοιτάζοντας ολόγυρά μου. Τα βήματά μου με οδήγησαν σε αυτοσχέδια σοκάκια, ανάμεσα στις στοίβες των βιβλίων. Στάθηκα κάτω από ένα ταλαιπωρημένο παράθυρο. Τα τζάμια του ήταν θαμπά και το μάνταλο κάπως ξεχαρβαλωμένο. Οι αχτίδες του Ήλιου, που διαπερνούσαν το τζάμι του παραθύρου, χρύσιζαν τη σκόνη που πλανιόταν, ολόγυρά μου, σαν αόρατη ομίχλη. Και ξαφνικά αισθάνθηκα γαλήνη. Σκεπτόμενη όλα τα παραπάνω, οι συννεφιασμένες σκέψεις μου γέμισαν ηλιαχτίδες και το πρόσωπό μου φώτισε. Δε μπορούσα να σταματήσω να χαμογελώ. Ένιωθα ευτυχισμένη.