𝔚𝔯𝔦𝔱𝔦𝔫𝔤 𝔣𝔬𝔯 𝔖𝔬𝔠𝔦𝔞𝔩 𝔐𝔢𝔡𝔦𝔞

Υπάρχει ένα είδος μαγείας, το οποίο αποτελείται από ένα μείγμα συναισθημάτων κι έμπνευσης, που βρίσκεται καλά κρυμμένο στο βάθος της ψυχής μας κι αναδύεται κάθε φορά που δημιουργούμε. Φυσικά, δεν έχει καμία σημασία το τι δημιουργούμε. Σημασία έχει η διαδικασία της δημιουργίας. Αυτό το είδος μαγείας αποτελεί μυστήριο γιατί καταφέρνει να δίνει μορφή σε αυτό που, μόλις πριν από λίγο, ήταν απλώς μια σκέψη ή μια ιδέα. Κι αυτή η ιδέα μπορεί να πάρει τη μορφή μιας μελωδίας, μιας ιστορίας, ενός χειροποίητου αντικειμένου ή μιας ζωγραφιάς.

Είναι αυτού του είδους η μαγεία, που πολλοί περιγράφουν σαν φλόγα που καίει τα σωθικά και λάμπει στα μάτια μας. Την έχω δει αυτή τη λάμψη. Είναι ισχυρή. Ίσως φταίει αυτή η πεποίθηση που σου μένει στο τέλος, όταν ακούσεις, διαβάσεις ή αγγίξεις το δημιούργημά σου, που σε κάνει να πιστεύεις πως είναι στα αλήθεια όμορφο γιατί, αν δεν ήταν, τότε πως θα μπορούσες να νιώθεις υπερηφάνεια για αυτό και να χαμογελάς; Ξέρεις κάτι; Έχεις δίκιο. Το δημιούργημά σου είναι όντως όμορφο, ακόμα κι αν αρέσει μονάχα σε εσένα και σε κανέναν άλλον. Είναι υπέροχο γιατί ολοκλήρωσε τον σκοπό της δημιουργίας και της ύπαρξής του. Ποιον άλλον σκοπό θα μπορούσε να έχει μια δημιουργική διαδικασία αν δεν εκφράζει τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, τα πιστεύω και τα απωθημένα μας κι αν δεν ολοκληρωθεί για την ψυχική μας ανάταση;

❧

Υπήρξα ένας άνθρωπος που έκρυβα τη συγγραφική μου κλίση για τουλάχιστον δύο δεκαετίες από συγγενείς, γνωστούς και φίλους. Μη με ρωτάτε γιατί. Δεν ξέρω. Ίσως πίστευα πως, όσο δε μιλούσα για αυτό, θα ήμουν ασφαλή. Το μυστικό μου, δηλαδή - που δεν χρειαζόταν καν να είναι μυστικό - θα ήταν ασφαλές. Έτσι, όταν αποφάσισα να φτιάξω ένα προφίλ στα Social Media, ένιωσα λες και πήρα μια απόφαση ζωής. Όντας ένας κλειστός χαρακτήρας, θεωρούσα πως τα Social Media δεν κάνουν για εμένα καθώς, δεν θα τα χρησιμοποιούσα ποτέ για γνωριμίες ή για να βρω τους παλιούς μου συμμαθητές. Οπότε, δεν ήξερα που ακριβώς θα αποσκοπούσε η χρήση αυτών κι αυτός ήταν ένας από τους βασικότερους λόγους που άργησα τόσο πολύ να δικτυωθώ.

Όχι, τελικά, δεν το μετάνιωσα. Αυτό που, πολύ γρήγορα, συνειδητοποίησα είναι πως τελικά, όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στα Social Media, παίζει σημαντικό ρόλο το τι ακριβώς θες να κάνεις και πού αυτό αποσκοπεί. Πρέπει να τα χειρίζεσαι όπως θα χειριζόσουν τα εργαλεία της εργαλειοθήκης του σπιτιού σου. Όταν, για παράδειγμα, θέλεις να καρφώσεις μια πρόκα, ξέρεις τι εργαλείο θα χρησιμοποιήσεις, κι αφού ξέρεις ποιο εργαλείο είναι αυτό, άρα ξέρεις και πώς θα το χρησιμοποιήσεις προκειμένου να μην γίνει ζημιά. Αν το καλοσκεφτείς, τα Social Media ήταν, είναι και θα παραμείνουν εργαλεία (για όσο τους συμπεριφέρεσαι σαν εργαλεία, φυσικά, και δεν τα αφήσεις να ορίζουν τη ζωή σου).

Φυσικά, άργησα να ανοιχτώ μέσω της "κοινωνικής δικτύωσης" αλλά, όταν τελικά αποφάσισα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις και πιστεύω μου, είδα ότι ήμουν από αυτούς που απέφευγα να κοινοποιώ απλώς την γνώμη άλλων, όσο κι αν ήταν κοντά στη δική μου. Ήθελα να εκφράζομαι μόνη μου, με το δικό μου τρόπο. Φυσικά, δεν ήταν αυτό που με εξέπληξε. Ήξερα ότι γράφω. Αυτό που με εξέπληξε ήταν το γεγονός ότι άρχισα να γράφω σε πλατφόρμες που θα μπορούσαν να με διαβάσουν κι άλλοι. Τα Social Media δεν ήταν πια το τετράδιο που θα έκρυβα στο κάτω μέρος του συρταριού μου. Ήταν ένα παγκόσμιο και για όλους κοινό τετράδιο, που ο καθένας μπορούσε να ανοίξει και να διαβάσει.

Δε με αναγνώριζα, όμως δεν ήθελα να σταματήσω. Η σκέψη ότι κάποιοι ίσως να με διαβάζουν, επιδρούσε πάνω μου ως φάρμακο. Με έκανε να αισθάνομαι καλά. Όχι μόνο γιατί έθρεφε εκείνο το μέρος της ψυχής μου που κουβαλούσε τη ματαιοδοξία, αλλά γιατί μοιραζόμουν τις σκέψεις μου κι εκφραζόμουν πλέον δυνατά. Δε νομίζω ότι με ενδιέφερε τόσο η αποδοχή των άλλων όσο η απελευθέρωση. Ναι, τα Social Media συνέβαλλαν στο να "ανοιχτώ" και αυτό, κατά κάποιον τρόπο, με απελευθέρωσε. Η τέχνη, άλλωστε, υπάρχει για να μοιράζεται, σωστά;

Έπειτα, τα Social Media άνοιξαν τους ορίζοντες του μυαλού μου ακόμα περισσότερο, καθώς αποτέλεσαν μεγάλη πηγή έμπνευσης. Πλέον, μια ζωγραφιά ή μια φωτογραφία, μια μελωδία ή τα λόγια κάποιου, που κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο, μπορούσαν να είναι αρκετά ώστε να γεννηθεί μια μορφή τέχνης από το πουθενά.

❧

Η συγγραφή είναι μια μοναχική και συχνά επίπονη ασχολία. Μια καθόλου εύκολη υπόθεση. Κάποιοι κρατάνε ημερολόγια, άλλοι γράφουν για να εκτονώσουν τα περίπλοκα συναισθήματά τους και μετά σκίζουν ή καίνε τις σελίδες, άλλοι γιατί θέλουν να ξεμπλέξουν τις μπερδεμένες σκέψεις τους κι άλλοι για να ξεφύγουν από την καθημερινότητα. Εγώ γράφω γιατί θέλω να δημιουργώ και να ταξιδεύω.

✦⋆ ―✧― ⋆✦

Έτσι, μόλις πριν από ένα χρόνο κι εν μέσω Πανδημίας, συγκεκριμένα στις 01/06/2020, γεννήθηκε το 𝕿𝖍𝖊 𝕸𝖔𝖘𝖘𝖞 𝕭𝖔𝖔𝖐 𝕮𝖆𝖗𝖆𝖛𝖆𝖓. Στην πραγματικότητα, είναι αιωνόβιο κι υπήρχε μέσα μου από πάντα! Ο σκοπός της ύπαρξής του είναι να συγκεντρώσει όλες τις μικρές δημιουργίες μου, είτε επρόκειτο για προσωπικές σκέψεις/σημειώσεις και ιστορίες, είτε για λογοτεχνικές αναλύσεις, σκίτσα ή φωτογραφικό υλικό. Φυσικά, δε μπορώ να πω μετά βεβαιότητος τι αποδοχή θα έχει, όλο αυτό το συνονθύλευμα, από τους αναγνώστες αλλά, όπως προανέφερα, σημασία έχει να εισπράττεις υπερηφάνεια και χαμόγελο από τις δημιουργίες σου. Άλλωστε, δε νομίζω πως υπάρχει άλλος τρόπος που θα μπορούσε να συνδυάσει όλες τις αγαπημένες μου ασχολίες και τρόπους έκφρασης, όπως είναι η συγγραφή, η αρθρογραφία, το σκίτσο και η φωτογραφία.

Φυσικά, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Το να δημιουργήσεις ένα site ή ένα blog είναι μάλλον εύκολο κι ευρέως γνωστό από τους περισσότερους. Το να το διατηρήσεις όμως, όχι και τόσο. Όσοι είναι καλλιτέχνες, μπορούν να καταλάβουν τον πόνο που κουβαλάς όταν έχεις όρεξη, έμπνευση και πάθος για την τέχνη σου αλλά η δύσκολη καθημερινότητα σε αποτρέπει από το να ασχοληθείς. Επίσης, όλοι ξέρουμε πόσο πονάει να παλεύεις με τη ζωή ενώ βλέπεις τα όνειρά σου να απομακρύνονται και να ξεθωριάζουν. Λίγοι είναι εκείνοι που άδραξαν την ευκαιρία, όταν τους δόθηκε, κι άλλαξαν ζωή. Ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που δημιούργησαν αυτή την ευκαιρία μόνοι τους. Χρειάζεται θάρρος και θράσος. Χρειάζεται να αναλάβεις την ευθύνη του ρίσκου. Κι εγώ αυτό ακριβώς έκανα.

Η ιδέα του 𝕿𝖍𝖊 𝕸𝖔𝖘𝖘𝖞 𝕭𝖔𝖔𝖐 𝕮𝖆𝖗𝖆𝖛𝖆𝖓, λοιπόν, είχε δημιουργηθεί εδώ κι έναν χρόνο αλλά μόλις πριν από ένα μήνα άρχισα να ανεβάζω άρθρα. Μέσα στον χρόνο που μεσολάβησε, άλλαξαν πολλά στη ζωή μου. Πρώτα, ήρθε η Πανδημία, ένα παγκόσμιο φαινόμενο, πρωτόγνωρο για όλους μας, το οποίο επηρέασε τον καθένα μας διαφορετικά και με ποικίλους τρόπους. Στη συνέχεια, μετακόμισα σε άλλο σπίτι, σε μια άλλη πόλη. Έπειτα, η δουλειά μου, η οποία είχε γίνει, το τελευταίο έτος, τρομερά δυσβάσταχτη για πολλούς λόγους, έφτασε να με επηρεάζει πολύ άσχημα ψυχολογικά. Με παίδεψε και με πλήγωσε πολύ άσχημα. Έτσι, με ώθησε να πάρω την απόφαση να παραιτηθώ. Αυτό κι αν ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για εμένα. Εν τέλει, άλλαξα δουλειά και πλέον η ζωή μου έγινε πολύ καλύτερη. Υπάρχει ποιότητα γιατί άρχισα πάλι να χαμογελώ και να έχω όρεξη για ζωή!

Φυσικά, τίποτα δεν θα γινόταν αν δεν είχα τους κατάλληλους ανθρώπους να με στηρίζουν και να πιστεύουν στα όνειρά μου. Τίποτα δεν θα γινόταν αν εγώ η ίδια δεν πίστευα σε εμένα! Κάπου διάβασα ότι όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, παύεις να δουλεύεις. Το έπιασες; Κι όντως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση στη ζωή από το να κάνεις αυτό για το οποίο έχεις γεννηθεί!

❧

Εν κατακλείδι, και για να επανέλθω στο θέμα των Social Media, υπάρχει ένα είδος λύτρωσης πίσω από αυτή την αίσθηση μαγείας. Σου επιβεβαιώνεται πως είσαι ακόμα ζωντανός. Η δημιουργικότητα είναι αυτή που σε κάνει να αισθάνεσαι έτσι. Και τα Social Media υπάρχουν απλώς για να σε αναδεικνύουν. Είναι ένα εργαλείο που, αν το χρησιμοποιήσεις σωστά, θα σκάψει μέσα σου και θα αναδείξει τη ψυχή σου προς τα έξω. Για να γίνεις παράδειγμα και να αποτελέσεις κίνητρο για τους άλλους. Όπως αποτέλεσαν άλλοι για εσένα και για εμένα.

Βλέπεις, όποιο πρόσωπο κι αν κρύβεται πίσω από κάθε οθόνη, πίσω από κάθε προφίλ, πίσω από κάθε διατυπωμένη σκέψη και κάθε μορφή τέχνης, να ξέρεις πως υπάρχουν κι άλλοι σαν εσένα. Υπάρχει μια αλληλεγγύη και μια αδελφικότητα που φαίνεται ψυχρή κι άγουρη γιατί είμαστε ακόμα στην αρχή. Υπάρχει όμως και θα ζεστάνει. Αν κοιτάξεις μακριά, θα δεις το μέλλον. Και το μέλλον θα είναι οι οθόνες και η εικονική ζωή. Τη νιώθεις ήδη να έρχεται. Κολλάει πάνω σου σαν υγρή σκόνη. Είναι αναγκαίο κακό για εμάς, τους παλιούς αλλά, εν τέλει, θα τα καταφέρουμε. Κι είναι ευθύνη για τον καθένα μας, να δώσουμε υλικό στον κόσμο, στις επόμενες γενιές. Κάτι ωραίο να βλέπουν και να ονειρεύονται μέσα από την οθόνη του κινητού τους. Γιατί όχι; Ποια η αξία ενός τετραδίου γεμάτο όμορφες και δυνατές σκέψεις, σκέψεις που ίσως να μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, αν παραμείνει κρυμμένο; Μοίρασε τις σκέψεις σου και υιοθέτησε των άλλων και θα δεις.. είμαστε ένα!