𝔗𝔥𝔢 𝔅𝔞𝔯𝔡’𝔰 𝔖𝔬𝔫𝔤 – ℑ𝔫 𝔱𝔥𝔢 𝔉𝔬𝔯𝔢𝔰𝔱, 1992 © 𝔅𝔩𝔦𝔫𝔡 𝔊𝔲𝔞𝔯𝔡𝔦𝔞𝔫

“.. 𝚝𝚑𝚎𝚛𝚎’𝚜 𝚘𝚗𝚕𝚢 𝚘𝚗𝚎 𝚜𝚘𝚗𝚐 𝚕𝚎𝚏𝚝 𝚒𝚗 𝚖𝚢 𝚖𝚒𝚗𝚍,
𝚝𝚊𝚕𝚎𝚜 𝚘𝚏 𝚊 𝚋𝚛𝚊𝚟𝚎 𝚖𝚊𝚗 𝚠𝚑𝚘 𝚕𝚒𝚟𝚎𝚍 𝚏𝚊𝚛 𝚏𝚛𝚘𝚖 𝚑𝚎𝚛𝚎.
𝙽𝚘𝚠 𝚝𝚑𝚎 𝙱𝚊𝚛𝚍 𝚜𝚘𝚗𝚐𝚜 𝚊𝚛𝚎 𝚘𝚟𝚎𝚛 𝚊𝚗𝚍 𝚒𝚝’𝚜 𝚝𝚒𝚖𝚎 𝚝𝚘 𝚕𝚎𝚊𝚟𝚎,
𝚗𝚘 𝚘𝚗𝚎 𝚜𝚑𝚘𝚞𝚕𝚍 𝚊𝚜𝚔 𝚢𝚘𝚞 𝚏𝚘𝚛 𝚝𝚑𝚎 𝚗𝚊𝚖𝚎 𝚘𝚏 𝚝𝚑𝚎 𝚘𝚗𝚎
𝚠𝚑𝚘 𝚝𝚎𝚕𝚕𝚜 𝚝𝚑𝚎 𝚜𝚝𝚘𝚛𝚢..”

“.. 𝚒𝚗 𝚖𝚢 𝚝𝚑𝚘𝚞𝚐𝚑𝚝𝚜 𝚊𝚗𝚍 𝚒𝚗 𝚖𝚢 𝚍𝚛𝚎𝚊𝚖𝚜, 𝚝𝚑𝚎𝚢’𝚛𝚎 𝚊𝚕𝚠𝚊𝚢𝚜 𝚒𝚗 𝚖𝚢 𝚖𝚒𝚗𝚍.
𝚃𝚑𝚎𝚜𝚎 𝚜𝚘𝚗𝚐𝚜 𝚘𝚏 𝙷𝚘𝚋𝚋𝚒𝚝𝚜, 𝙳𝚠𝚊𝚛𝚟𝚎𝚜 𝚊𝚗𝚍 𝙼𝚎𝚗, 𝚊𝚗𝚍 𝙴𝚕𝚟𝚎𝚜
𝙲𝚘𝚖𝚎 𝚌𝚕𝚘𝚜𝚎 𝚢𝚘𝚞𝚛 𝚎𝚢𝚎𝚜. 𝚈𝚘𝚞 𝚌𝚊𝚗 𝚜𝚎𝚎 𝚝𝚑𝚎𝚖 𝚝𝚘𝚘..”

✦⋆ ―✧― ⋆✦

Ένα καλό τραγούδι, βιβλίο ή ταινία είναι σαν το καλό κρασί. Δεν του αξίζει η κατάχρηση. Μια σταγόνα υψηλής Τέχνης κι αισθητικής είναι αρκετή ώστε η απόλαυση να διαρκέσει για πάντα μέσα μας, σε αντίθεση με εμάς τους ίδιους, τους ταπεινούς. Δεν παλιώνει ποτέ και, όσο περνάνε τα χρόνια, μονάχα αξία αποκτά. Κι εμείς, όσο μεγαλώνουμε, απλώς μαθαίνουμε να την εκτιμάμε.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση όπου δύο μορφές Υψηλής Τέχνης ενώνονται κι ένα τραγούδι αντλεί έμπνευση από ένα κλασικό μυθιστόρημα Υψηλής Φαντασίας; Τι συμβαίνει όταν αυτό το τραγούδι σου θυμίζει τη δύναμη των Βάρδων και την ευθύνη που φέρουν για την αθανασία του Παλαιού Κόσμου; Ήμουν εκεί, στην Τρίτη Εποχή, κι έχω νιώσει αυτή την αίσθηση, να μου αφηγούνται μουσικά τους παλαιούς εκείνους χρόνους.

Σήμερα, λοιπόν, η ψυχολογία μου κι έμπνευσή μου πηγάζει μέσα από το πασίγνωστο τραγούδι «The Bard’s Song» των Blind Guardian (Album: «Somewhere Far Beyond«, 1992) και το κείμενό μου είναι αφιερωμένο ολόψυχα σε αυτό. Φυσικά, δεν είμαι σε θέση (δεν έχω τη γνώση ούτε είμαι άξια) να αναλύσω ολόκληρο τον Δίσκο. Τρέμω και μόνο στη σκέψη. Υπάρχουν ατόφιοι γνώστες της Metal μουσικής, που θα μπορούσαν να το επιχειρήσουν όμως, προσωπικά, πιστεύω πως ο μόνος ικανός θα ήταν ο ίδιος ο J.R.R. Tolkien, όπως ο ίδιος ο Hansi Kürsch (o frontman κι ένας από τους ιδρυτές των Blind Guardian), αντίστοιχα, «τόλμησε» να μελοποιήσει την ιστορία του μεγάλου αυτού συγγραφέα.

✦⋆ ―✧― ⋆✦

Δε νομίζω πως μπορώ να περιγράψω ακριβώς τα συναισθήματα που με κατακλύζουν κατά τη διάρκεια αυτού του τραγουδιού. Είναι λες και χάνω την όρασή μου, αποκόβομαι από την πραγματικότητα, ενώ αυτόματα ανάβει ένας προβολέας μέσα στο σκοτάδι του μυαλού μου και πλέον λειτουργούν μονάχα οι υπόλοιπες αισθήσεις. Είναι από τα τραγούδια που σου διηγούνται. Δεν αρκεί μόνο να τα ακούς! Οφείλεις να τα παρακολουθήσεις με προσοχή. Να έχεις μελετήσει ώστε να μπορέσεις να τα αισθανθείς.

Το συγκεκριμένο τραγούδι με κάνει να αισθάνομαι ζωντανή γιατί με ξεχειλίζει έμπνευση. Με εμψυχώνει γιατί με κάνει να πιστεύω ξανά και ξανά στη δύναμη και στην ακατέργαστη ομορφιά της Τέχνης. Μου υπενθυμίζει πως πρέπει να αισθάνομαι υπερήφανη ως αναγνώστρια της Φανταστικής Λογοτεχνίας και να συνεχίζω να την υπηρετώ με τη γραφή μου. Αλήθεια, πόσα τραγούδια σου έχουν χαρίσει τέτοιου είδους συγκίνηση;

Αυτό το τραγούδι με οδηγεί στη Μέση Γη.

Με καλεί να πιω ελαφρύ, αρωματικό κρασί με τα Ξωτικά και να γευτώ τα τοπικά, γευστικά εδέσματα των Hobbits. Να τους ακούσω να μου διηγούνται πολεμικές ιστορίες, να ανατριχιάσω με τη δύναμη του Κακού και την πίστη των ηρώων, να χορέψω με τα άσματα των μυθικών χαρακτήρων και να γελάσω με τα παθήματα και τις μεθυσμένες αναπαραστάσεις τους.

Να δω τη σοφία στα μάτια των Ξωτικών και να νιώσω λίγο από την αιωνόβια αύρα τους, ενώ ακούω τη μελωδική τους προφορά να με διδάσκει για τον κόσμο πριν την Εποχή των Ανθρώπων.

Με καλεί να μετρήσω τα σημάδια των Νάνων – όσοι με γνωρίζετε, ξέρετε την αδυναμία μου για την συγκεκριμένη Φυλή – να μυρίσω τη σκόνη στα μακριά μαλλιά τους και να αγγίξω τους σκληρούς κάλους στα δάχτυλα των χεριών τους ή το φθαρμένο δέρμα στις λαβές των ματωμένων όπλων τους. Να ακούσω τα τρανταχτά γέλια τους και να νιώσω το καχύποπτο, σκληρό βλέμμα τους. Να χαμογελάσω με την αφελή απληστία τους καθώς αναφέρονται στον χρυσό, ενώ τα μάτια τους γυαλίζουν σαν ημιπολύτιμοι λίθοι στην λάμψη που φέρει η πρώτη αχτίδα του Ήλιου.

Επίσης, όσοι με γνωρίζετε, ξέρετε πόσο μισώ την Ποίηση. Όταν όμως διάβασα το «𝔖𝔬𝔫𝔤 𝔬𝔣 𝔇𝔲𝔯𝔦𝔫», ένα ποίημα ειπωμένο από τον Νάνο Gimli, καθώς η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού ξαπόσταινε ενώ ταξίδευε μέσω της Moria, βαθιά στο Khazad-dûm, ένιωσα να ταξιδεύω ακόμα πιο βαθιά στην ιστορία. Καθώς ο Gimli ξεκίνησε με τρεμάμενη, σχεδόν ψιθυριστή, φωνή από τη συγκίνηση, να απαγγέλει, όλα γύρω μου αλλοιώθηκαν:

.. πέτρινοι τοίχοι υψώθηκαν κι απλώθηκε ψυχρό, κοφτερό σκοτάδι. Τα πάντα γύρω μου μύριζαν νωπό χώμα.

Κι ήμουν εκεί, ανάμεσα στις κρύες πέτρες, στην υγρή σιωπή, ακούγοντας την βραχνή φωνή του Νάνου – που διακοπτόταν μονάχα από το τριζοβόλημα της φωτιάς – να μας υπενθυμίζει το μεγαλείο του Dwarrowdelf.

Κι όπως ο Sam Gamgee, έτσι κι εγώ, πίστεψα σε εκείνο το μεγαλείο και θέλησα να μάθω το άσμα. Να αποστηθίσω τη μελωδία και τον ρυθμό του, ώστε να μπορώ να ταξιδέψω ξανά και ξανά στους ξεχασμένους εκείνους χρόνους και τόπους, όποτε νιώθω την ανάγκη, και να μην φύγει από μέσα μου ποτέ!

𝕿𝖍𝖊 𝖂𝖔𝖗𝖑𝖉 𝖜𝖆𝖘 𝖄𝖔𝖚𝖓𝖌, 𝖙𝖍𝖊 𝕸𝖔𝖚𝖓𝖙𝖆𝖎𝖓𝖘 𝕲𝖗𝖊𝖊𝖓

(also known as «𝔖𝔬𝔫𝔤 𝔬𝔣 𝔇𝔲𝔯𝔦𝔫»)

❧

«The world was young, the mountains green,
No stain yet on the Moon was seen,
No words were laid on stream or stone
When Durin woke and walked alone.
He named the nameless hills and dells;
He drank from yet untasted wells;
He stooped and looked in Mirrormere,
And saw a crown of stars appear,
As gems upon a silver thread,
Above the shadow of his head.

❧

The world was fair, the mountains tall,
In Elder Days before the fall
Of mighty kings in Nargothrond
And Gondolin, who now beyond
The Western Seas have passed away:
The world was fair in Durin’s Day.

❧

A king he was on carven throne
In many-pillared halls of stone
With golden roof and silver floor,
And runes of power upon the door.
The light of sun and star and moon
In shining lamps of crystal hewn
Undimmed by cloud or shade of night
There shone for ever fair and bright.

❧

There hammer on the anvil smote,
There chisel clove, and graver wrote;
There forged was blade, and bound was hilt;
The delver mined, the mason built.
There beryl, pearl, and opal pale,
And metal wrought like fishes’ mail,
Buckler and corslet, axe and sword,
And shining spears were laid in hoard.

❧

Unwearied then were Durin’s folk;
Beneath the mountains music woke:
The harpers harped, the minstrels sang,
And at the gates the trumpets rang.

❧

The world is grey, the mountains old,
The forge’s fire is ashen-cold;
No harp is wrung, no hammer falls:
The darkness dwells in Durin’s halls;
The shadow lies upon his tomb
In Moria, in Khazad-dûm.
But still the sunken stars appear
In dark and windless Mirrormere;
There lies his crown in water deep,
Till Durin wakes again from sleep.»

❧

Ακούστε την ανατριχιαστική ερμηνεία του «𝔖𝔬𝔫𝔤 𝔬𝔣 𝔇𝔲𝔯𝔦𝔫«!