ℑ𝔫𝔱𝔢𝔯𝔳𝔦𝔢𝔴 𝔴𝔦𝔱𝔥 𝔱𝔥𝔢 𝔙𝔞𝔪𝔭𝔦𝔯𝔢, 1976 © 𝔄𝔫𝔫𝔢 ℜ𝔦𝔠𝔢

“.. 𝙸𝚗 𝚝𝚑𝚎 𝚜𝚙𝚛𝚒𝚗𝚐 𝚘𝚏 𝟷𝟿𝟾𝟾, 𝙸 𝚛𝚎𝚝𝚞𝚛𝚗𝚎𝚍 𝚝𝚘 𝙽𝚎𝚠 𝙾𝚛𝚕𝚎𝚊𝚗𝚜, 𝚊𝚗𝚍 𝚊𝚜 𝚜𝚘𝚘𝚗 𝚊𝚜 𝙸 𝚜𝚖𝚎𝚕𝚕𝚎𝚍 𝚝𝚑𝚎 𝚊𝚒𝚛, 𝙸 𝚔𝚗𝚎𝚠 𝙸 𝚠𝚊𝚜 𝚑𝚘𝚖𝚎. 𝙸𝚝 𝚠𝚊𝚜 𝚛𝚒𝚌𝚑, 𝚊𝚕𝚖𝚘𝚜𝚝 𝚜𝚠𝚎𝚎𝚝, 𝚕𝚒𝚔𝚎 𝚝𝚑𝚎 𝚜𝚌𝚎𝚗𝚝 𝚘𝚏 𝚓𝚊𝚜𝚖𝚒𝚗𝚎 𝚊𝚗𝚍 𝚛𝚘𝚜𝚎𝚜 𝚊𝚛𝚘𝚞𝚗𝚍 𝚘𝚞𝚛 𝚘𝚕𝚍 𝚌𝚘𝚞𝚛𝚝𝚢𝚊𝚛𝚍.
𝙸 𝚠𝚊𝚕𝚔𝚎𝚍 𝚝𝚑𝚎 𝚜𝚝𝚛𝚎𝚎𝚝𝚜, 𝚜𝚊𝚟𝚘𝚛𝚒𝚗𝚐 𝚝𝚑𝚊𝚝 𝚕𝚘𝚗𝚐 𝚕𝚘𝚜𝚝 𝚙𝚎𝚛𝚏𝚞𝚖𝚎..”

❧

“.. Τι σημασία έχει ο θάνατος όταν μπορείς να ζήσεις μέχρι το τέλος του κόσμου; Και τι είναι το «τέλος του κόσμου» πέρα από μια φράση, αφού, ποιος ξέρει τι είναι ο ίδιος ο κόσμος; Είχα ζήσει πια σε δύο αιώνες, είχα δει τις ψευδαισθήσεις του ενός να διαλύονται από τον άλλο, ήμουν αιώνια νέος και αιώνια αρχαίος, χωρίς να αυταπατώμαι, ζούσα στιγμή τη στιγμή με τέτοιον τρόπο που μου έφερνε στο νου ένα ασημένιο ρολόι που χτυπούσε στο κενό: το άσπρο πρόσωπο, τα λεπτεπίλεπτα χέρια που δεν τα κοιτά κανείς, που δεν αναζητούν κανέναν, λουσμένα από ένα φως που δεν ήταν φως, σαν το φως με το οποίο έφτιαχνε ο Θεός τον κόσμο πριν γεννηθεί το φως. Χτυπούσε, χτυπούσε, χτυπούσε, με την ακρίβεια ρολογιού, σε ένα δωμάτιο αχανές σαν το σύμπαν..”

❧

“.. Ήμουν μες στον καθεδρικό. Μια γυναίκα βγήκε από το εξομολογητήριο και πέρασε μπροστά από τη σειρά όσων περίμεναν..”

“.. Προχώρησα στο διάδρομο και μετά, περισσότερο από εξάντληση και λιγότερο από πίστη, πήγα σε ένα άδειο στασίδι και κάθισα. Λίγο έλειψε να γονατίσω για να προσκυνήσω από συνήθεια. Το μυαλό μου ήταν σκοτισμένο και τυραννισμένο όσο και οποιουδήποτε ανθρώπου. Έκλεισα για μια στιγμή τα μάτια μου και προσπάθησα να διώξω κάθε σκέψη. Άκου και δες, είπα στον εαυτό μου. Και με τη δύναμη της θέλησης οι αισθήσεις μου αναδύθηκαν πάνω από τα βάσανα. Γύρω μου στο μισοσκόταδο άκουσα τον ψίθυρο των προσευχών, το απαλό κλικ των χαντρών από τα ροζάρια, τον απαλό στεναγμό της γυναίκας που είχε γονατίσει μπροστά στην εικόνα της Δωδέκατης Στάσης. Από τη θάλασσα των ξύλινων στασιδιών έφτανε η οσμή των αρουραίων. Ένα ποντίκι προχωρούσε κάπου κοντά στην Αγία Τράπεζα, ένα άλλο στο μεγάλο ξυλόγλυπτο πλαϊνό ιερό της Παρθένου Μαρίας. Τα χρυσά καντηλέρια λαμπύριζαν στο ιερό..”

 “.. Κοιτούσα τα αγάλματα. Ένιωσα απόλυτα, καταναγκαστικά υπνωτισμένος από τα άψυχα προφίλ, τα μάτια, τα άδεια χέρια, τις παγωμένες πτυχές. Το σώμα μου συσπάστηκε τόσο βίαια, που βρέθηκα σκυμμένος μπροστά, με το χέρι στο μπροστινό στασίδι. Ήταν ένα νεκροταφείο νεκρών μορφών, ταφικών ομοιωμάτων και πέτρινων αγγέλων..”

✦⋆ ―✧― ⋆✦

Δώσε μου μισό λεπτό να κατεβάσω δύο βιβλία από τα πάνω ράφια. Θα ήθελα να σου τα δείχνω ενώ μοιράζομαι μαζί σου την προσωπική μου άποψη για το συγκεκριμένο βιβλίο. Και μην απορήσεις για την σκόνη και το χώμα, σε παρακαλώ. Ελπίζω να καταλαβαίνεις. Το Βρυώδες Καραβάνι πρέπει να έχει πάντα ανοιχτά τα παραθυρόφυλλά του. Διαφορετικά, οι σελίδες των βιβλίων θα γεμίσουν μούχλα. Άσε που είναι αυτοσχέδια και δεν κλείνουν και πολύ καλά. Τέλος πάντων..

Λοιπόν, εδώ είμαστε. Θεωρώ πως υπάρχει μια γοητεία στα πλάσματα εκείνα που εσείς, οι Άνθρωποι, αποκαλείτε «Βαμπίρ» ή «Βρικόλακες». Αλλά θα είμαι ειλικρινή μαζί σου: παλαιότερα, θεωρούσα την λογοτεχνία με την συγκεκριμένη θεματολογία κάπως ξεπερασμένη. Το μοναδικό βιβλίο τέτοιου είδους που, μέχρι τότε, είχε καταφέρει να με εντυπωσιάσει ήταν.. να! Αυτό εδώ. Το “Salem’s Lot” του Stephen King. Το έχεις διαβάσει;

Όταν ξεκίνησα, λοιπόν, να το διαβάζω δεν είχα υψηλές προσδοκίες, παρά τον σεβασμό που έτρεφα και θρέφω για τον συγγραφέα. Σκεφτόμουν ότι δεν θα είναι ιδιαίτερα τρομαχτικό και πως δεν θα έχει τίποτε παραπάνω να μου προσφέρει.. άλλωστε, όλοι γνωρίζουμε πως να εξολοθρεύσουμε έναν Βρικόλακα, σωστά; Τελικά, όταν διάβασα και την τελευταία του σελίδα, αναγκάστηκα να παραδεχτώ πως ήταν το πιο τρομαχτικό βιβλίο που είχα διαβάσει μέχρι τότε. Ξεπέρασε ακόμα και αυτό εδώ, το “The Shining”. Τελικά, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το τι λες αλλά το πώς το λες. Κι αυτός ο συγγραφέας ξέρει να τα λέει ωραία. Δεν μιλάμε όμως για τον Stephen King. Ξέφυγα πάλι. Και τώρα περίμενε, σε παρακαλώ, να επιστρέψω τα βιβλία στις θέσεις τους.

Από την Anne Rice, λοιπόν, έχω διαβάσει μονάχα αυτό το βιβλίο. Αλλά, να, μύρισε τις σελίδες του. Έλα, μη ντρέπεσαι. Όλοι το κάνουν. Το άρωμα των σελίδων δε σου φέρνει στο νου ένα μαραμένο μπουκέτο ροζ τριαντάφυλλων από τον τάφο κάποιου μικρού κοριτσιού; Βλέπεις, η Anne Rice προσέγγισε τους Βρικόλακες με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Το βιβλίο στάζει βαθιά μελαγχολία. Και ξέρεις κάτι; Ίσως αυτό να είναι το καθεαυτό θέμα της ιστορίας. Ο θάνατος κι όχι οι Βρικόλακες. Γιατί οι Βρικόλακες, έτσι κι αλλιώς, είναι υπεράνω της Ζωής και του Θανάτου.

Η ιστορία μου φάνηκε πολύ απλή γιατί, στην ουσία, διαβάζεις απλώς τη βιογραφία ενός Βρικόλακα. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και σύνθετη. Δεν πίστευα ποτέ πως θα υπήρχε πλάσμα – και μάλιστα της δικής σας Φυλής – που θα τολμούσε να ψυχολογήσει ένα πλάσμα της Αθανασίας. Κι όμως, η Anne Rice το τόλμησε και, κατά τη γνώμη μου, το έκανε πολύ καλά. Ο κεντρικός της χαρακτήρας δεν είναι ένας Βρικόλακας σαν εκείνους που σας έχουν μάθει, δηλαδή εντελώς αποκομμένος από την κάποτε ανθρώπινη Φύση του. Ακριβώς το αντίθετο, θα έλεγα. Είναι δεμένος με αυτή και σέβεται ακόμα την ανθρώπινη ζωή. Βρίσκει μια ξεθωριασμένη ομορφιά σε αυτή. Να γιατί αποτυπώνεται η μελαγχολία σε κάθε σελίδα αυτού του βιβλίου. Κι αυτή τη μελαγχολία την έχω ξαναδεί στα μάτια κάποιου. Κόντευα να το ξεχάσω, μιας κι έχουν περάσει 2 αιώνες από τότε αλλά, όταν διάβασα τούτο το βιβλίο, μου ήρθε ξανά στον νου.

Βλέπεις, κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, είχα δει έναν από αυτούς. Ήταν από εκείνες τις σύντομες κι απρόσμενες στιγμές που δεν πιστεύει κανείς πως τις βιώνει. Ωωω, μη με κοιτάζεις έτσι! Σου ακούγεται παράξενο όταν σου λέω πως έχω δει Βαμπίρ, αλλά δεν εκπλήσσεσαι που σου μιλάει μια Αλεπού! Είστε, στα αλήθεια, παράξενα πλάσματα εσείς, οι Άνθρωποι. Τέλος πάντων..

Όπως σου έλεγα, είχα δει έναν από αυτούς. Ήταν κρυμμένος δίπλα από ένα αγροτόσπιτο, στα παλαιά χωριά της Βόρειας Ελλάδας. Το ήξερα εκείνο το αγροτόσπιτο. Είχα περάσει πολλές φορές από εκεί. Βρισκόταν στους πρόποδες της Βόρειας Πίνδου κι ακριβώς έξω από τα σύνορα του Μαύρου Δάσους, από όπου περνούσα με το Βρυώδες Καραβάνι μου. Ήταν η πρώτη φορά που βρήκα τα φώτα εκείνου του αγροτόσπιτου σβηστά και σκέφτηκα πως, ο γεροντάκος που ζούσε εκεί, μάλλον κοιμόταν.

Τότε ήταν, λίγο πριν πάρω εκείνη την χαρακτηριστική στροφή και χαθώ ξανά μέσα στο Μαύρο Δάσος, που τον είδα. Βρισκόταν εκεί, κοντά στον μεγάλο, κομμένο κορμό του πεύκου. Ο πέλεκυς του γεροντάκου είχε μείνει καρφωμένος πάνω του. Η λαβή του έσταζε αίμα. Κούτσουρα είχαν στοιβαχθεί λίγο παραπέρα. Προετοιμαζόταν για τον Χειμώνα. Και εκεί ακριβώς, πίσω από τη στοίβα και πάνω στο σκληρό, σκούρο χώμα, είδα τον γεροντάκο να αφήνει την τελευταία του πνοή με βλέμμα ξαφνιασμένο, του οποίου η λάμψη τρεμόπαιζε μέχρι που έσβησε εντελώς. Ένα ωχρό κεφάλι υψώθηκε μέσα στο σκοτάδι κι ένα αγριεμένο πρόσωπο με κοίταξε κατάματα. Το μισό από αυτό ήταν βουτηγμένο στο αίμα. Κι εκείνα τα σκοτεινά μάτια, που ένιωσα να με εξετάζουν σχολαστικά, μέχρι τον πάτο της ψυχής μου, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Βλέπεις, δεν είχαν το βλέμμα του μίσους ή του φόβου, της επίθεσης ή της οργής. Όπως και στο βιβλίο, έτσι και στα μάτια του Αθάνατου, ξεχείλιζαν μια βαθιά μελαγχολία. Ήξερε τι είχε μόλις κάνει, πως δε θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά και πως θα το έκανε ξανά. Ζούσε παίρνοντας ζωές κι είχε ξεχάσει πια να τις μετράει. Δεν μου έκανε τίποτα, φυσικά, μην ανησυχείς. Προφανώς θεώρησε πως ήμουν απλώς ένα ζώο του Δάσους. Μονάχα σηκώθηκε όρθιος, κοίταξε το θύμα του για τελευταία φορά, έσφιξε τα ματωμένα χείλη του και του γύρισε την πλάτη. Τον είδα να χάνεται στο σκοτάδι. Κι έκτοτε δεν έχω ξαναδεί πλάσμα σαν αυτό.

Δεν ξέρω.. οι Βρικόλακες είναι παράξενα πλάσματα. Σκοτεινά και μυστηριώδη. Είναι σπάνιο να δεις κάποιον από αυτούς. Πιστεύω πως διατηρούνται λίγοι στον αριθμό για να μην κινούν υποψίες και οι περισσότεροι κι αρχαιότεροι βρίσκονται εδώ, στην Ευρώπη. Αλλά, ναι, οφείλω να το ξαναπώ, υπάρχει μια γοητεία σε αυτούς. Βλέπεις, είναι ο γλυκός καρπός της Αιωνιότητας. Αυτό το απαγορευμένο φρούτο που, μόλις το γευτείς, σε ποτίζει γλυκό δηλητήριο. Ίσως η έκφραση «ο θάνατός σου, η ζωή μου» να ξεκίνησε από αυτούς κι όχι κατά τη διάρκεια των Μεγάλων Πολέμων. Και φυσικά, όπως και στον Πόλεμο, η ηθική δεν χωράει πουθενά. Όταν είσαι Αθάνατος, δε σε αγγίζουν οι Νόμοι, οι Κανόνες, τα περί Κοινωνίας. Σάμπως, αυτή η φράση δεν παίρνει σάρκα και οστά κάθε μέρα, κάθε ώρα, στην καθημερινότητα της Ανθρωπότητας; Δεν προσπαθεί ο ένας να επιβιώσει καταπατώντας τον άλλον;

Δεν ξέρω.. Ο Χρόνος κυλάει γρήγορα, οι φόβοι αυξάνονται, η ανασφάλεια στη ψυχή μεγαλώνει, οι ασθένειες σαπίζουν το σώμα και τα όνειρα εξατμίζονται αφού δεν πρόλαβε κανείς – παρά ελάχιστοι – να τα πραγματοποιήσουν. Η ζωή των Ανθρώπων είναι, στα αλήθεια, πολύ σύντομη. Αν ήμουν Άνθρωπος, αν ήμουν σαν εσένα, ναι.. θα ήθελα να ήμουν Βρικόλακας. Αλήθεια, εσύ τι πλάσμα θα ήθελες να ήσουν;