𝔄 𝔚𝔞𝔫𝔡𝔢𝔯𝔦𝔫𝔤 𝔉𝔬𝔵𝔶 𝔦𝔫 𝔞 ℭ𝔬𝔳𝔦𝔡 𝔚𝔬𝔯𝔩𝔡!

Ίσως όλο αυτό να είναι πράγματι ένα ξέσπασμα της Φύσης. Μια εναντίωση σε όλο αυτό που Της προκαλούμε. Ίσως είναι ο τρόπος Της για να μας πει «Μέχρι εδώ! Τώρα θα μιλήσω εγώ. Και θα μιλήσω με πράξεις!» Άλλωστε, το έχει ξανακάνει στο παρελθόν. Τότε που έφτυσε τη Μαύρη Πανώλη ή την Ισπανική Γρίπη και μετέτρεψε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού μας σε σκόνη. Έπρεπε να πάρει μια ανάσα. Το δικαιούταν.

Αλήθεια, τι Της είμαστε; Από τα πιο πρόσφατα πλάσματα που έτυχε να δημιουργηθούν στον συγκεκριμένο Πλανήτη, με ένα σπόρο φυτρωμένο στη ψυχή μας: το άνθος της υπεροψίας. Αυτή η πεποίθηση πως όλα μας ανήκουν και πως όλα μπορούμε να τα μετατρέψουμε, να τα παραμορφώσουμε. Δημιουργούμε μικρούς Frankenstein νομίζοντας πως Την ξεγελάμε. Σαν παράσιτα, σκάβουμε και κατατρώμε τη γη Της, τα πλάσματά Της. Ξενιστές! Ρουφάμε άπληστα τον αέρα Της για να ζήσουμε και, μολύνοντάς τον, μολύναμε και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Κυνηγάμε τα παρθένα μέρη Της και, ανάθεμα αν έχει μείνει πλέον κάποιο, ορμάμε να το εκμεταλλευτούμε.

Εκείνη μας εμπιστεύτηκε, μας έμαθε τα μυστικά Της κι εμείς πήραμε τις ρίζες και τα φυλλώματα, τους σπόρους και τα φρούτα, τους φλοιούς και το θαλασσινό νερό και τα μετατρέψαμε σε σκόνη. Τα μπολιάσαμε με τις παραμορφωμένες μείξεις μας και τα ήπιαμε, παραμορφώνοντας έτσι τους εαυτούς μας. Και πλέον εξαρτόμαστε από αυτά. Γίναμε οι ίδιοι Frankenstein. Ζωντανοί νεκροί!

Μόνοι μας! Μόνοι μας σπρώξαμε τους εαυτούς μας στο γκρεμό. Κι ακόμα πέφτουμε και θα συνεχίσουμε να βυθιζόμαστε στο χάος της Αιωνιότητας. Είμαστε ακόμα αρχαίοι. Μονάχα λίγα χρόνια έχουν περάσει από την χρονική περίοδο που εμείς ονοματίσαμε «Μεσαίωνας». Σκεφτείτε το μακροπρόθεσμα. Ακόμα κι αν νικήσουμε τη Φύση και πριν ακόμα προλάβει η Γη να αφήσει την τελευταία της πνοή, ο άνθρωπος θα έχει βρει τρόπο να επιβιώσει. Και όλοι εμείς θα είμαστε στη σελίδα κάποιου ερευνητικού βιβλίου – αν υπάρχουν βιβλία μέχρι τότε – και θα μας μελετούν, όπως κάνουμε εμείς για τον κόσμο πριν από εμάς. Κάποιοι από τους αναγνώστες θα αναρωτιόνται πώς να ήταν η ζωή στην εποχή μας ενώ οι πιο ονειροπόλοι θα ονειρεύονταν να είχαν μια χρονομηχανή. Και θα συνεχίζουμε να τσαλαπατάμε το σαπισμένο σώμα Της και θα δημιουργήσουμε κάτι άλλο για να χωθούμε μέσα σε αυτό. Έτσι, σαν παράσιτα. Όπως μας αρμόζει.

Ζωντανοί νεκροί. Η Φύση ουρλιάζει και μας θερίζει μανιασμένη. Δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη. Αλλά εμείς είμαστε ακόμα ζωντανοί. Αυτό έχει σημασία, σωστά; Κλεισμένοι στα σπίτια μας, αυτοαποκαλούμαστε «ήρωες» και «υπεύθυνοι πολίτες» και, κακά τα ψέματα, δεν έχουμε σηκώσει κεφάλι από τις οθόνες μας. Ναι, ζωντανοί νεκροί. Όλοι ξέρουμε πώς θα καταντήσουμε σε λίγα χρόνια από τώρα. Θα είμαστε τσιπαρισμένοι, θα έχουμε μετατραπεί σε οθόνες. Γιατί οι νέες γενιές αυτό μονάχα θα βλέπουν, αυτό θα λαχταρούν κι αυτό θα γίνουν. Εικονικά πλάσματα σε μια εικονική πραγματικότητα. Κι όταν δεν θα υπάρχουν πια οι Θεοί, που ο ίδιος ο άνθρωπος έχει συνηθίσει να κατασκευάζει από την αρχή της ύπαρξής του - γιατί δεν θα τον καλύπτουν πια - θα θεοποιήσει τη δική του ύπαρξη. Ήδη δεν το κάνουμε;

Η Φύση όμως είναι Τέχνη. Και η Τέχνη υπάρχει μέσα μας, αφού είμαστε μέρος Της. Μπορεί να τα βάζουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά έχουμε εκφράσει πολλές φορές τις ανησυχίες μας, τις αμφιβολίες μας, τον Φόβο. Κάπου – κάπου, κάνουμε μια παύση και αναρωτιόμαστε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε. Το έχει σκηνοθετήσει ο Κιούμπρικ μέσω του «2001: Space Odyssey», το έχουν μελοποιήσει οι Gojira μέσω του «Α Sight to Behold», το έχουν αναλύσει δεκάδες συγγραφείς Επιστημονικής Φαντασίας.. που ίσως τελικά να μην είναι και τόσο επιστημονικής ούτε φαντασίας. Σάμπως δεν υπάρχει η αλήθεια μέσα μας; Υπάρχει, αλλά αρνούμαστε να την παραδεχτούμε. Δημιουργούμε την Τέχνη με κραυγή απόγνωσης αλλά στα αφτιά μας φιλτράρεται ως μελωδία. Την καταλαβαίνουμε γιατί μας πονάει. Επειδή, κατά βάθος, πονάμε συνεχώς!

Όμως συνεχίζουμε να υπάρχουμε εμείς, που δεν ξεχνάμε τον Έναν και Παλαιό Θεό, τη Μητέρα Φύση. Είμαστε εκείνοι που προστατεύουμε τα ζώα αντί να τα τρώμε. Είμαστε αυτοί που δεν κυκλοφορούμε με αυτοκίνητο συνειδητά, εκείνοι που χορεύουμε στην βροχή, που αγκαλιάζουμε τα δέντρα, που κυνηγάμε τα αστέρια, που φοράμε Ημιπολύτιμους Λίθους κι Ορυκτά αντί για σταυρούς, που μετράμε τους ρόζους των δέντρων, που διαβάζουμε τα σύμβολα στο χώμα και πίνουμε ρόφημα βοτάνων αντί για χάπι. Είμαστε εκείνοι που δεν φοβόμαστε την φωτιά γιατί υπάρχει μέσα μας. Είμαστε εκείνοι που διαβάζουμε ένα βιβλίο και το σκεφτόμαστε για μέρες. Είμαστε εκείνοι που κλαίμε με τη μουσική… για τη μουσική κι όχι επειδή μας θύμισε έναν ξεχασμένο έρωτα. Είμαστε αυτοί που περπατάμε ξυπόλητοι. Που δεν ξεχωρίζουμε το χρώμα και το φύλο των ομοίων μας γιατί είμαστε όλοι εύθραυστα δοχεία! Που ακούμε με τα μάτια και δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί εντελώς. Και μέσω της τεχνολογίας, που οι όμοιοί μας έχουν δημιουργήσει, θα προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε μαζί σας, αφού δεν σηκώνετε το βλέμμα.

Είμαστε οι καθρέφτες της παλιάς ψυχής σας. Κάποια στιγμή θα σβήσουμε κι εμείς, οι «εναλλακτικοί», οι «παράξενοι», οι «psycho» αλλά, μέχρι τότε, έχουμε ένα σκοπό: θα παλέψουμε για να καθυστερήσουμε το θάνατο της Μητέρας μας. Και, που ξέρεις, ίσως κι εσύ να ανήκεις σε εμάς. Απλώς σήκωσε το βλέμμα σου ψηλά. Δες! Δες καθαρά!

𝕬 𝖂𝖆𝖓𝖉𝖊𝖗𝖎𝖓𝖌 𝕱𝖔𝖝𝖞 𝖎𝖓 𝖆 𝕮𝖔𝖛𝖎𝖉 𝖂𝖔𝖗𝖑𝖉!
(Pandemic Era, 2019 – 2021)